Robert Flaherty

Amerykański reżyser, uznawany za ojca film dokumentalnego. Badacz złóż na terenach podbiegunowych, w 1913 na jedną ze swych wypraw zabrał ręczną kamerę filmową. Zaintrygowany zarejestrowanymi wówczas portretami Eskimosów, kilka lat później postanowił poszerzyć materiał do rozmiarów pełnego metrażu. Spędził rok wśród Inuitów, aranżując typowe sytuacje na potrzeby filmu „Nanook z północy” (1922) – antropologicznego opisu życia codziennego eskimoskiej rodziny. Kilka lat później podobną metodą zarejestrował obyczaje prymitywnych plemion z wysp Samoa w filmie „Moana” (1926), do opisu którego Anglik John Grierson po raz pierwszy użył określenia „dokumentalny”. Wraz z utworami „Człowiek z Aran” (1934) i „Opowieść z Luizjany” (1948) stanowią one podwaliny gatunku dokumentalnego, chociaż według dzisiejszej metodologii są to filmy dalekie od czystej formy dokumentalnej – Flaherty nie tylko aranżował sytuacje, ale i nakłaniał bohaterów swoich filmów do przebierania się w stroje przodków i używania prymitywnych narzędzi. Jednak mimo świadomego archaizowania rzeczywistości filmy sprawiają wrażenie autentyzmu, poparte staranną obserwacją środowiska filmowanych postaci.