U kresu drogi

Profesor Jan Turwid, niesłusznie przekonany o zdradzie żony z przyjacielem domu, hrabią Łańskim, pozoruje własną śmierć, wstrzykując sobie wynalezioną przez siebie surowicę. Wie o tym tylko stary sługa Feliks. Przez wiele lat Turwid pracuje u aptekarza w małym miasteczku. Jedzie do Warszawy i zatrudnia się w klinice, gdzie ukochany jego córki, Jerzy kontynuuje doświadczenia rozpoczęte przez profesora.
Jerzy doprowadza do końca pracę nad surowicą. Zaręcza się z Weroniką. Dochodzi do spotkania Turwida z Łańskim, który namawia go do powrotu do domu. Profesor uważa, że jest już za późno.
Zamyka się w klasztorze. Przybywają wszyscy mu najbliżsi po otrzymaniu depeszy, że jest umierający. Turwid prosi żonę o przebaczenie, po czym umiera. Interesującą cechą filmu jest podjęta przez reżysera próba zerwania z obowiązującym w polskim filmie realistycznym tokiem narracji. Mroczna atmosfera niektórych scen, dążenie do stworzenia właściwego wewnętrznego klimatu, powolny rytm opowiadania to wpływ rosnącej popularności francuskich filmów realizmu poetyckiego.