Lampart

W maju 1860 roku rodzina księcia Saliny, nazywanego Lampartem, przenosi się na lato z Palermo do posiadłości we wsi Donnafugata. Nieoczekiwanie książę zaprasza na obiad burmistrza Sedarę, który przychodzi w towarzystwie córki Angeliki, która robi ogromne wrażenie na bratanku księcia Tancredim. Wkrótce postanowione zostaje małżeństwo - mariaż nowych pieniędzy z arystokratycznym nazwiskiem. Tancredi, niegdyś żołnierz Garibaldiego, przystaje do wojsk króla Wiktora Emmanuela, ale kiedy król proponuje księciu tytuł senatora, Salina odmawia. Wydaje natomiast bal z okazji zaręczyn, który staje się symbolem łączenia się arystokracji z nowobogacką burżuazją, ale i pożegnania ze świetnością dawnej epoki. Nad ranem książę, świadomy nieuchronnych przemian, opuszcza pałac i błądzi po ulicach Palermo.

„Lampart” Luchino Viscontiego, laureat Złotej Palmy w Cannes, mimo ingerencji producentów, którzy skrócili wersję reżyserką o godzinę, uchodzi za skończone arcydzieło – włoskie „Przeminęło z wiatrem” o wrażliwości dojrzałego Czechowa. Visconti dokonał cudu: spośród zaoferowanych mu kandydatów wybrał Burta Lancastera i obsadził go w tytułowej roli sycylijskiego arystokraty, zmieniając „karmazynowego pirata” we wrażliwego księcia. Wielkość „Lamparta” nie polega na jego długości. Realizując na podstawie skromnej objętościowo powieści Giuseppe Tomasiego di Lampedusy dzieło monumentalne, reżyser poszedł śladem pisarza. Jego „Lampart” nie jest opowieścią o narodzinach nowego porządku, jak większość filmów o zjednoczeniu Włoch, ale przeczuciem końca porządku starego – dziełem nowoczesnym, choć na swój sposób dekadenckim. A jednocześnie dowodem na to, że modny w chwili premiery nury kina kostiumowego może nieść coś więcej niż tylko eskapistyczną rozrywkę.