West Side Story

Zachodnia część Manhattanu. Działają tu dwa młodzieżowe gangi: w skład „Rakiet”, którym przewodzi Riff, wchodzą rodowici Amerykanie, „Rekiny”, na czele których stoi Bernardo, to portorykańscy imigranci. Do „Rakiet” należał kiedyś Toni, ale sporządniał, podjął pracę, zapewniając jednak dawnych kumpli, że w trudnych chwilach mogą na niego liczyć. Na cotygodniowej potańcówce chłopak poznaje Marię, siostrę Bernardo, w której zakochuje się od pierwszego spojrzenia. Z wzajemnością. Nie kryją się ze swym uczuciem, lekceważąc fakt, że pochodzą ze zwaśnionych środowisk. Właśnie ma dojść do decydującej „ustawki”, której zwycięzca będzie rządził w dzielnicy. Toni stara się nie dopuścić do starcia, ale jego ingerencja – wskutek fatalnego zbiegu okoliczności i opacznie pojmowanego honoru – doprowadza do tragedii: Riff ginie z ręki Bernarda, którego – w akcie zemsty – zabija Toni. Niebawem – w wyniku splotu nieszczęśliwych okoliczności – i on poniesie śmierć. Umrze w ramionach ukochanej dziewczyny.

W 2006 roku Amerykański Instytut Filmowy wybrał 25 musicali wszech czasów. Listę otwiera „Deszczowa piosenka” (1952) Stanleya Donena i Gene'a Kelly'ego, a tuż za nią znalazł się, zrealizowany dziewięć lat później, rozgrywający się na nowojorskich ulicach film Roberta Wise'a i Jarome'a Robbinsa „West Side Story”. Kanwą scenariusza stał się słynny broadwayowski musical Leonarda Bernsteina, Arthura Laurentsa i Stephena Sondheima, będący przeniesieniem we współczesne nowojorskie realia Szekspirowskiej tragedii „Romeo i Julia”. Musical wystawiony na Broadwayu imponował – przede wszystkim – nowoczesną, niezwykle ekspresyjną choreografią Jarome'a Robbinsa. Okazała się ona tak ważnym jego składnikiem, że gdy Robert Wise przystępował do ekranizacji musicalu, zaproponował choreografowi funkcję współreżysera. Film odniósł jeszcze większy sukces, zdobywając dziesięć Oscarów, w tym tak prestiżowe, jak dla najlepszego filmu i najlepszego reżysera (w tym przypadku trzeba było wykonać dwie statuetki).