Okruchy dnia

Anglia, lata 50. Pan Stevens, kamerdyner w Darlington Hall, dostaje list od panny Kenton, która przed II wojną światową pracowała w Darlington jako ochmistrzyni. W liście powiadamia go, że jej małżeństwo okazało się nieudane, a ona sama z nostalgią wspomina lata spędzone w posiadłości lorda Darlingtona. Obecnie rezydencja jest już w innych rękach, ale Stevens postanawia odwiedzić Kenton, by zaproponować jej powrót. Życzliwość wobec dawnej ochmistrzyni nie jest przypadkowa: w czasach, kiedy pracowali razem, Stevens żywił do niej głębokie uczucie, którego jednak nie potrafił wyrazić. Teraz kamerdyner wraca wspomnieniami do tamtych dni, kiedy przed dom lorda Darlingtona przewijały się setki gości, zaś gospodarz manifestował swój podziw dla władz III Rzeszy, co z czasem stało się przyczyną jego politycznej i towarzyskiej izolacji.

Nominowane do ośmiu Oscarów (w tym za film roku, reżyserię i scenariusz) i sześciu nagród BAFTA „Okruchy dnia” uważane są za czołowe osiągnięcie artystyczno-producenckiego tercetu – reżyser James Ivory, scenarzystka Ruth Prawer Jhabvala, producent Ismail Merchant – który na przełomie lat 80. i 90. decydował o obliczu brytyjskiego kina, choć żadne z nich nie było Brytyjczykiem (Ivory to Amerykanin, Prawe Jhabvala jest niemiecką Żydówką z polskimi korzeniami, zaś zmarły w 2005 roku Mechant był Hindusem). „Okruchy dnia” z jednej strony podejmują tradycyjne wątki kina i literatury angielskiej – nostalgia za imperialną wielkością, wyrażona choćby w rekonstrukcji odchodzących w zapomnienie rytuałów czy poprzez przypomnienie etosu wiernego sługi, z drugiej zaś otwiera się na tematy objęte dotąd tabu, jak prohitlerowskie nastroju części arystokracji (co miało być rzeczywistą przyczyną abdykacji króla Edwarda VIII). Taka tematyka filmu, zachowującego więcej niż scenograficzny pietyzm dla wnętrz, kostiumów i obyczajów, podyktowana jest zawartością powieści Japończyka Kazuo Ishiguro, której film jest ekranizacją.