Między słowami

Bob Harris, starzejący się amerykański gwiazdor telewizyjny, przybywa do Tokio, gdzie ma nakręcić reklamę japońskiej whisky, za co otrzyma 2 mln dolarów. W tym samym hotelu mieszka młoda Amerykanka Charlotte - żona fotografa, który realizuje w Tokio zleconą sesję fotograficzną. Przeciągająca się nieobecność męża skłania do refleksji wokół celowości małżeństwa, także Bob myśli o swoim 25-letnim związku i kryzysie wieku średniego. Bob i Charlotte spotykają się w przypadkiem hotelowym barze, co staje się początkiem krótkiej, ale bardzo intensywnej emocjonalnie znajomości, pozbawionej wszak podłoża seksualnego. Kilka spotkań wystarczyło, by każde uświadomiło sobie nie tylko swoją samotność, ale i to, jak niewiele potrzeba, by tę świadomość zatrzeć.

„Między słowami” Sofii Coppoli rozgrywa się na kilku poziomach emocjonalnych. Z jednej strony to subtelna opowieść o samotności w wielkim mieście, prowadzona z dwóch punktów widzenia – mężczyzny, przechodzącego kryzys wieku średniego, i młodej kobiety, pełnej wątpliwości co do swego świeżego małżeństwa. W dziewięciu przypadkach na dziesięć filmowa interpretacja relacji takich bohaterów prowadziłaby do romansu na ekranie, tu jednak ważniejsze okazuje się samo wzajemności, nie naruszające niczyjej intymności. Swą szczególną wymowę „Między słowami” zawdzięcza osadzeniu fabuły we współczesnym Tokio – mieście-molochu osadzonym w innej kulturze, co potęguje efekt osamotnienia protagonistów, zwiększając zarazem satysfakcję z umiejętności pokonania problemu. Ale film Sofii Coppoli nie oddziaływałby tak silnie, gdyby nie dojrzałe kreacje Billa Murraya i Scarlett Johansson. Film był nominowany do Oscara w czterech kategoriach, statuetka trafiła w ręce Sofii Coppoli za scenariusz.