Mąż fryzjerki

Kiedy Antoine cofa się do lat dzieciństwa, jako pierwsze na myśl przychodzą mu dwa wspomnienia: kiedy musiał założyć kąpielówki, zrobione na drutach przez matkę, i kiedy odwiedzał fryzjerski salon madame Sheaffer. Z tamtego okresu wywodzi się jego obsesyjne marzenie: poślubić fryzjerkę. Trzydzieści lat później marzenie stało się rzeczywistością: zaszedł do salonu Mathilde, a kiedy młoda kobieta zaczęła go strzyc, poprosił ją o rękę. A ona przy następnym spotkaniu przed fryzjerskim lustrem te oświadczyny przyjęła. Ich związek wydaje się idealny, mąci go tylko wspomnienie innej młodzieńczej fantazji – że fryzjerka, z którą Antoine ma romans, popełnia samobójstwo. Tymczasem Mathilede jest tak szczęśliwa, że zaczyna się obawiać, że wraz z upływem czasu gorące uczucie Antione’a może się skończyć, więc decyduje się odebrać sobie życie.

Ceniony za swoje komedie satyryczne z cyklu „Les Bronzes”, efekt współpracy z kabaretowo-teatralną trupą Le Splendid, Patrice Leconte pokazuje swoje inne oblicze. „Mąż fryzjerki” jest częścią Trylogii Obsesji, wraz z „Panem Hire” (1989) i „Perfumami Yvonne” (1994). Wbrew opinii zręcznego, nieprzebierającego w środkach satyryka Leconte buduje swą opowieść na subtelnych niedopowiedzeniach, pełnych zmysłowości relacjach między kobietą i mężczyzną, ledwo uchwytnych nastrojach i wysublimowanej grze świateł w zamkniętej przestrzeni fryzjerskiego salonu. Obraz dopełnia muzyka Michaela Nymana oraz dojrzałe kreacje Jeana Rocheforta i Anny Galieny. Film był nominowany do Cesarów w siedmiu kategoriach, w tym jako film roku, za reżyserię i scenariusz.