Niebo nad Berlinem

Damiel i Cassiel są aniołami, czuwającymi nad mieszkańcami przedzielonego murem Berlina. Niewidzialni dla większości, pomagają cierpiącym, ale także marzą – zwłaszcza Damiel - by zasmakować tego wszystkiego, co czują ludzie. Wiąże się to z osobą Marion, woltyżerką podziwianą przez anioła, w której zakochuje się. Ale aby zasmakować ludzkiej miłości, anioł musi wyrzec się swych niebańskich atrybutów – przede wszystkim nieśmiertelności. Do transformacji przekonuje Damiela kontakt z wiekowym poetą Homerem, który pamięta Berlin sprzed muru, oraz spotkanie z Peterem Falkiem, aktorem uczestniczącym w realizacji filmu o II wojnie światowej. Wbrew wątpliwościom Cassiela Damiel zamienia się w człowieka: od tej pory widzi świat w kolorach, może liczyć na związek z woltyżerką i podziwiać filmy, realizowane przez byłych aniołów – takich jak Truffaut, Ozu czy Tarkowski.

Film Wima Wendersa, zaliczany do ścisłego kanonu arcydzieł współczesnego kina, w poetyckiej formie opowiada o dwoistości świata, w jakim żyjemy. „Niebo nad Berlinem” to poemat rozdzielający niebo od ziemi, historię od współczesności, Berlin Wschodni od Zachodniego, film czarno-biały od kolorowego, tych, którzy obserwują, od tych, którzy czują, wreszcie anioły od zwykłych śmiertelników. Nostalgiczne dzieło Wendersa podejmuje w artystycznej formie palące problemy polityczne (film powstał na trzy lata przed upadkiem muru berlińskiego), ale też podejmuje refleksję na temat kondycji współczesnego człowieka, który mogąc zasmakować otaczającego go świata, tak łatwo tej możliwości się wyrzeka. Tym ciekawsza wydaje się kreacja Brunona Ganza, któremu partneruje weteran Curt Bois, wyróżniony Europejską Nagrodą Filmową. Laureatem Europejskiej Nagrody Filmowej – za reżyserię – jest także Wim Wenders, wcześniej nagrodzony w tej samej kategorii w Cannes.