Niebezpieczne związki

Markiza de Merteuil, poniżona przez jednego z kochanków, hrabiego de Gercourt, szuka zemsty. Proponuje Valmontowi uwiedzenie 15-letniej Cecylii de Volanges, narzeczonej hrabiego, w której podkochuje się kawaler Danceny, wybrany na nową zdobycz przez markizę. Przygotowując się do wypełnienia swej misji Valmont poznaje prezydentową de Turvel. Uwiódłszy Cecylię, koncentruje się - skutecznie - na zabiegach wokół niej. Zazdrosna markiza prowokuje Valmonta twierdząc, że zakochany naprawdę nie byłby w stanie porzucić swej zdobyczy. Hrabia, dla którego sława uwodziciela a przede wszystkim rywalizacja z markizą okazuje się ważniejsza od uczucia, odtrąca kochankę, która wkrótce umiera ze zgryzoty. Jednak dla potwierdzenia swej przewagi de Merteuil zdradza Danceny'emu, kto uwiódł jego ukochaną, a w porywie gniewu kawaler zabija Valmonta w pojedynku. Cecylia zamyka się w klasztorze, zaś markiza, oszpecona przez ospę, ratuje się ucieczką.

„Niebezpieczne związki" Stephena Frearsa, oparte na scenicznej przeróbce Christophera Hamptona i powstające równocześnie z filmem „Valmont" Milosa Formana, uważane są za najdoskonalszą ekranizację utworu. Doskonałość ta wyraża się przede wszystkim w aktorskiej perfekcji głównych postaci dramatu - Glenn Close jako markizy de Merteuil oraz Johna Malkovicha jako Valmonta. Ich perfekcja polega na zatarciu różnicy między współczesnością i manierą teatralną, jaka przystoi zarówno kostiumowi, jak i odtworzonej na ekranie z wielkim pietyzmem dla szczegółu epoce. W rezultacie intryga Choderlosa de Laclosa zyskuje na uniwersalizmie: to wieczna gra ambicji, gra o władzę i dominację na każdej płaszczyźnie - zarówno w relacjach społecznych, politycznych, jak i najprostszych, międzyludzkich. „Niebezpieczne związki”, uważane za bardziej dynamiczne od typowego filmu płaszcza i szpady, zostały wyróżnione Oscarami za scenariusz, scenografię i kostiumy (z siedmiu nominacji, w tym za film roku) oraz nagrodami BAFTA za scenariusz i kreację Michelle Pfeiffer.