Po godzinach

Rozmowa o prozie Henry Millera tak zbliża Paula Hacketta do Marcy Franklin, że jeszcze tej samej nocy mężczyzna postanawia ją odwiedzić. Wyrusza taksówką do nowojorskiej dzielnicy SoHo, ale przeciąg wyrywa mu z dłoni 20-dolarowy banknot i Paul zostaje bez pieniędzy. Oczywiście, taksówkarz nie chce mu uwierzyć, co staje się początkiem całej serii nieporozumień, które zamienią tę noc w prawdziwy koszmar. Mężczyzna znajduje wprawdzie mieszkanie Marcy, ale nie zastaje jej w domu, natomiast współlokatorka dziewczyny prezentuje mu serię fotografii, z której można wywnioskować, że Marcy nie żyje. Zanim uda się wyjaśnić to nieporozumienie, Paul zwierzy się ze swych podejrzeń barmanowi, który okaże się narzeczonym rzekomo zmarłej, zadrze z parą włamywaczy, narazi się dwóm młodym kobietom i rozbudzi gniew tłumu, który będzie chciał go zlinczować.

Czarna komedia Martina Scorsese przyniosła reżyserowi nagrodę za reżyserię w Cannes, potwierdzając szczególną pozycję twórcy w kinie amerykańskim. „Po godzinach” – opowieść o zwariowanych przygodach przeciętnego Amerykanina w artystycznej dzielnicy Nowego Jorku – odniosła sukces artystyczny i kasowy, który umożliwił Scorsese realizację „Ostatniego kuszenia Chrystusa”. Stała się również inspiracją dla modnego w drugiej połowie lat 80. nurtu filmów śledzących narodziny nowej grupy społecznej yuppies, wysoko wyspecjalizowanych pracowników wielkich korporacji, i wskazujących jej nieprzystosowanie do życia w pozakorporacyjnej rzeczywistości. Na specjalna uwagę zasługuje precyzja reżyserii: mimo wrażenia chaosu na ekranie, wszystkie wątki pozostają uporządkowane i znajdą swoje zakończenie.