Niebiańskie dni

Rok 1916. Bill, robotnik z Chicago, po zabiciu w bójce brygadzisty w fabryce ucieka z miasta wraz z młodszą siostrą Lindą i swoją sympatią Abby. Aby zapobiec niezdrowej ciekawości obcych, Abby udaje siostrę Billa. Pociągiem towarowym dostają się do Teksasu, gdzie dołączają do armii robotników sezonowych, ściągających tam na czas zbiorów. Trafiają na farmę pewnego farmera, który cierpi na bliżej nieokreśloną chorobę. Mężczyzna zakochuje się w Abby i prosi „brata” o jej rękę. Bill kalkuluje, że chory farmer szybko umrze, więc namawia Abby do małżeństwa, myśląc o rychłym spadku, który jej przypadnie. Jednak stan zdrowia farmera nie zmienia się, a Abby zakochuje się w mężu. Ten zaś, odkrywszy prawdziwą naturę relacji Billa i „siostry”, postanawia rozprawić się z rywalem. Ale Bill strzela pierwszy.

„Czas zbiorów” potwierdził niezwykłą pozycję Terrence’a Malicka w kinie amerykańskim. Aż trudno uwierzyć, że anegdocie tak błahej, jak ta z „Niebiańskich dni” można było przypisać aż tyle znaczeń: dopatrzono się tu i tragedii antycznej, i aluzji do Biblii. Być może główna w tym zasługa wyboru narratora: tę historię opowiada i komentuje dwunastoletnia dziewczynka. W ten sposób, skłaniając widza do spojrzenia na bohaterów „Niebiańskich dni” oczami dziecka, Malick osiąga wymiar symboliczny. Świat ukazany tak soczyście a zarazem oczami kogoś, kto nie wszystko potrafi jeszcze dostrzec i ocenić – już samo to prowokuje do poszukiwania dodatkowych znaczeń i ukrytych sensów. Nie należy się dziwić, że „Niebiańskie dni” odczytywane bywają jako obraz Ameryki na progu rewolucji industrialnej z początku XX wieku. Film otrzymał zasłużonego Oscara za urokliwe zdjęcia Nestora Almendrosa i trzy inne nominacje.