Nagroda Specjalna Plus Camerimage dla Jacka Fiska

Jack Fisk jest laureatem Nagrody Specjalnej dla Scenografa ze Szczególną Wrażliwością Wizualną. Festiwal Plus Camerimage odbędzie się w tym roku w Bydgoszczy w dniach od 26. listopada do 3. grudnia.

Jack Fisk zawsze chadzał własnymi ścieżkami. Nominowany do Nagrody Akademii scenograf ma ponad czterdzieści lat doświadczenia w branży filmowej i przez całe życie zawodowe wyznawał postawę nonkonformisty.


Jack Fisk odpowiada za scenografię do wszystkich pięciu dotychczas powstałych filmów Terrence’a Malicka (szósty jest w okresie post-produkcji). To za sprawą jego mistrzowskich planów amerykański reżyser wraz ze swoimi operatorami potrafił zamieniać kino w wizualne poematy wznoszące się ku niebu. Kiedy Malick zrezygnował po „Niebiańskich dniach” z kręcenia filmów, umilkł również sam Fisk. Scenograf zajął się z niezłym skutkiem reżyserią. W jego debiucie „Przybłęda” z 1981 r. zagrała jego żona, aktorka Sissy Spacek. Kolejnym filmem Fiska były równie udane „Fiołki są błękitne” z 1986 r. Jednak w momencie kiedy usłyszał, że Malick wraca do kina z projektem „Cienkiej czerwonej linii”, z miejsca zrozumiał, że jego prawdziwą pasją jest praca scenografa filmowego.

Niedawno Fisk stworzył scenografię do najnowszego filmu Paula Thomasa Andersona, który nosi roboczy tytuł "The Master". Z Andersonem pracowali już razem wcześniej przy "Aż poleje się krew", za który Fisk był nominowany do Nagrody Akademii, Art Directors Guild Award oraz nagrody BAFTA. Choć jego kariera sięga początku lat 70., ten amerykański scenograf ma na koncie niewiele ponad dwadzieścia projektów filmowych. Niemniej jednak są to produkcje, które wywarły ogromny wpływ na rozwój kina jako sztuki.

Jack Fisk to także wieloletni przyjaciel Davida Lyncha, z którym poznali się jeszcze za czasów szkolnych. Nakręcili razem „Prostą historię” oraz „Mulholland Drive”. Fisk zagrał również niewielką rólkę - nazwaną "man in the planet" - w "Głowie do wycierania" Lyncha.

Fisk szuka inspiracji w pracach innych artystów (chociażby malarzy Edwarda Hoppera i Francisa Bacona), jednak stara się unikać wzorowania na innych filmach. Artysta traktuje plan zdjęciowy jak rzeźbę, w której szkolił się za czasów studenckich.