Kazimierz Wielki

Ostatni Piast na polskim tronie, król Kazimierz Wielki wie już, że jego życie dobiega kresu. Gorączkujący, ze złamaną nogą, wraca z nieszczęśliwego polowania. Nachodzą go wspomnienia. Starał się być monarchą rozumnym, a przecież miał gorące serce. Ożeniony w wieku piętnastu lat z Aldoną, córką Wielkiego Księcia Litewskiego, bierze udział przy boku ojca w krwawej bitwie pod Płowcami. Kiedy nadchodzi śmierć Władysława Łokietka, Kazimierz czuje się bardzo osamotniony i jak podjęcie ogromnego ciężaru przeżywa dzień koronacji na króla Polski. Jan Luksemburczyk, król czeski, chciałby połączyć pod swym berłem oba królestwa, zgłasza pretensje do tronu polskiego. Kazimierz, młody monarcha, zdaje sobie sprawę, iż trzeba wzmocnić państwo wewnętrznie i zewnętrznie, zakończyć spór z Krzyżakami. Król zawiera niefortunnie małżeństwo z Adelajdą Heską i oddaje serce Cudce, z którą ma syna. Tatarzy najeżdżają Ruś, ciągną na ziemie polskie. Król wyrusza z wojskiem i Tatarzy zostają pokonani w bitwie nad Wisłą. Czas pomyśleć o nowych, dobrych prawach. Gdy wybucha bunt wielmożów poznańskich pod przywództwem Maćka Borkowica, król okrutnie karze prowodyra. Kazimierz w dalszym ciągu nie ma męskiego potomka – następcą na tronie chciałby widzieć Kaźka Słupskiego. Panowie polscy na to się nie godzą. Król umiera samotnie.
Fresk historyczny przypominający epizody z okresu panowania jednego z największych królów polskich.