Labirynt Fauna

Hiszpania, 1944 rok. Trzynastoletnia Ofelia, która uwielbia baśnie, przenosi się wraz z ciężarną matką do posiadłości swego ojczyma, kapitana Vidala. Kiedy ojczym zwalcza przeciwników reżymu, Ofelia odkrywa w ogrodzie starożytny labirynt, zamieszkały przez fauna. Powitana jako księżniczka Moanna, dostaje trzy zadania do wykonania przed nadejściem pełni. Tymczasem kapitan Vidal coraz brutalniej zwalcza partyzantów: zabija rebeliantów i ich domniemanych sojuszników, przyczynia się też do śmierci żony w czasie porodu. Ofelia wykrada nowonarodzonego brata, bowiem dowiedziała się od fauna, że niewinna krew otwiera drzwi do świata podziemi. Nie bacząc na atak partyzantów na swoją siedzibę, Vidal ściga pasierbicę w labiryncie i zabija ją, odbierając niemowlę. Moanna, alter ego Ofelii, łączy się z królem i królową podziemi. Otoczony przez partyzantów Vidal oddaje swego syna służącej i czeka na wykonanie wyroku śmierci.

„Labirynt fauna” jest dla Guillermo del Toro powrotem do źródeł: wszak światowy rozgłos przyniósł mu „Kręgosłup diabła” (2001), rozgrywający się w sierocińcu, gdzie ukrywają się duchy ofiar hiszpańskiej wojny domowej. Tym razem wraca do Hiszpanii pod koniec wojny domowej, by pokazać mroczne oblicze frankizmu. Byłoby to dotykanie bolesnej rzeczywistości, wypieranej ze społecznej pamięci? I tak, i nie. „Labirynt fauna” to przede wszystkim spojrzenie na emocjonalne dojrzewanie trzynastolatki, uciekającej od skomplikowanej rzeczywistości w świat baśni. Dogorywanie wojny domowej jest dla tego procesu tłem idealnym, bowiem del Toro sięga do tradycji mrocznych baśni braci Grimm. Stąd też nabiera znaczenia wizualna strona filmu – od scenografii i charakteryzacji po efekty specjalne, oparte na technologii cyfrowej. W efekcie „Labirynt fauna”, choć cofa się w przeszłość, okazuje się filmem na wskroś nowoczesnym. I jaki taki jest postrzegany, czego dowodem trzy Oscary (z sześciu nominacji), Złoty Ariel, meksykański Oscar, dla filmu roku, trzy nagrody BAFTA (w tym dla filmu nieanglojęzycznego), siedem hiszpańskich nagród Goya (z trzynastu nominacji) oraz Złota Żaba festiwalu Camerimage.