Wujek Boonmee, który potrafi przywołać swoje poprzednie wcielenia

Wujek Boonmee umiera na niewydolność nerek. Podejrzewa, że jego śmiertelną chorobę spowodowała zła karma, gdyż w młodości zabijał komunistów. Ostatnie dni życia chce spędzić w rodzinnych stronach, w gronie bliskich, otoczony tajską dżunglą. Zbiera więc przy sobie rodzinę, by towarzyszyła mu w drodze do jaskini, w której wyda ostatnie tchnienie. Opiekę nad wujkiem Boonmee sprawuje duch jego zmarłej żony, przygotowując go do przejścia na drugą stronę. Niespodziewanie przyłącza się do nich zaginiony syn, przemieniony w małpoluda, który niegdyś porzucił rodziców, gdyż zafascynowały go te człekopodobne zwierzęta. Boonmee ma wizje, ukazujące wędrówkę dusz. Przeplatają się one z baśniową historią księżniczki podatnej na zaloty suma ze stawu oraz losami syna, obcującego seksualnie z tajemniczą istotą. W świecie umierającego wujka Boonmeego zanikają granice między fantazją a doświadczeniem, jego wcześniejsze inkarnacje prowadzą własny żywot, a ludzie uczą się obcować z duchami.

Film został nagrodzony Złotą Palmą na festiwalu w Cannes w 2010 roku.
Wyróżnia go ascetyczna forma, nielinearność, eksperymentowanie z narracją oraz oryginalność stylu. Powolny w opowiadaniu, koncentruje się na motywie magnetycznego przyciągania człowieka przez nieokiełznaną dżunglę. Reżyser obficie czerpie z tajskiego folkloru, legend i wierzeń dotyczących reinkarnacji oraz dobrej i złej karmy, która rzutuje na kolejne wcielenia człowieka. W kontraście do nich ukazany jest pragmatyczny stosunek do rzeczywistości człowieka współczesnego, który zatraca pewną wrażliwość na świat nadnaturalny.