Oldboy

Biznesmen Oh Dae-su zostaje uprowadzony bez wyraźnych przyczyn i osadzony w skromnym mieszkaniu w centrum miasta, które staje się jego więzieniem na 15 lat. Jedynym łącznikiem ze światem jest telewizor: to z niego Dae-su dowiaduje się o zamordowaniu żony i oddaniu córki na wychowanie do rodziny zastępczej, a tak że o tym, że on jest głównym podejrzanym w tej sprawie. Aby się uwolnić i pomścić żonę, trenuje sporty walki. Jednak pewnego dnia zostaje nieoczekiwanie wypuszczony na wolność. Jego prześladowca proponuje mu szczególną grę: Oh Dae-su ma pięć dni, aby odkryć kto i dlaczego go więził – jeśli mu się nie uda, jego córce grozi śmierć, jeśli zaś dojdzie prawdy, zginie on sam. Prowadzony przez labirynt wielkiego miasta odkrywa, że jego prześladowcą jest Woo-jin, niegdyś szkolny kolega: dawno temu uwikłany w kazirodczy związek z siostrą, co Dae-su wykrył i nagłośnił, Dowiaduje się też, że dziewczyna, z którą spędził miłosną noc po uwolnieniu, jest jego córką.

Gwałtowne, epatujące przemocą kino akcji, wpisane w tzw. trylogię zemsty koreańskiego reżysera Parka Chan-wooka – „Oldboy” stanowi jej środkowe ogniwo, poprzedza go „Pan Zemsta” (2002), zamyka zaś „Pani Zemsta” (2005). Swobodne operowanie schematami kina akcji przyniosło wprawdzie reżyserowi miano azjatyckiego Quentina Tarantino, ale w tym przypadku celem filmu nie jest dowodzenie warsztatowej biegłości, ale podjęcie dyskursu na temat tabu i odpowiedzialności wynikłej z jego przekraczania. Park Chan-wook w konkluzji ukazuje współczesny świat jako (wielkomiejską) dżunglę, gdzie panują prawa dżungli, a przyczyną tragedii, która staje się udziałem bohaterów filmu jest nie samo kazirodztwo, lecz lęk przed tabu, jakim zostało ono obłożone. Wniosek tyle efektowny, co kontrowersyjny, zwłaszcza z zachodniego punktu widzenia. Jednak przyjęcie odmiennej perspektywy i podziw dla realizatorskiej sprawności Park Chan-wooka zapewniło „Oldboyowi” szereg prestiżowych nagród z Grand Prix jury festiwalu w Cannes na czele.