Elling

Dorosłe życie dla Ellinga właśnie się rozpoczęło. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że mężczyzna skończył niedawno 40 lat. Po śmierci matki, z którą mieszkał przez cały czas, neurotyczny bohater niemal siłą przeniesiony zostaje do zakładu opieki, gdzie czeka go terapia mająca na celu przygotowanie do nowego startu. Ogarnięty panicznym lękiem przed jakimkolwiek kontaktem ze światem Elling dzieli pokój z Kjellem Bjarne, sympatycznym osiłkiem, który ma dwie słabości: kobiety, a raczej ich brak, oraz jedzenie, a raczej jego nadmiar. Spędzając z sobą niemal każdą chwilę, mężczyźni zaprzyjaźniają się do tego stopnia, że po wyjściu z ośrodka razem zamieszkują w przyznanym im z urzędu lokum. To dla nich próba generalna przed pełnym powrotem do życia w społeczeństwie, a ich „łącznikiem” ze światem jest Frank, tymczasowy opiekun. Początkowe obawy, strach przed podniesieniem słuchawki telefonu czy otworzeniem drzwi stopniowo ustępują począwszy od chwili, gdy bohaterowie zawierają pierwsze znajomości. Kjell Bjarne nawiązuje kontakt z sąsiadką z góry, podczas gdy Elling na wieczorku poetyckim poznaje starszego mężczyznę – Alfonsa, z którym wreszcie będzie mógł porozmawiać o swoich skrywanych pasjach.

Drugi pełnometrażowy film w dorobku cenionego norweskiego reżysera Petter Næssa jest adaptacją bestsellerowej powieści Ingvara Ambjørnsena. „Elling”, który – co ciekawe – wystawiany jest także na deskach teatrów, można postrzegać jako pewnego rodzaju znak rozpoznawczy kina skandynawskiego ostatnich lat. Kina kameralnego, ujmującego, bliskiego człowiekowi. Næss, obrazując w słodko-gorzkiej tonacji bardzo prostą historię dwójki mężczyzn zupełnie nieprzystosowanych do funkcjonowania w społeczeństwie, w subtelny sposób podejmuje uniwersalne problemy, które są aktualne pod każdą długością i szerokością geograficzną. Jest tu mowa o małych, często niewidzialnych dla wielu ludzkich dramatach, desperackiej potrzebie kontaktu i odrobinie tolerancji, której w wielu codziennych sytuacjach najzwyczajniej brakuje. Wszystko to, ukazane w niesłychanie prosty, pozbawiony zbędnych zabiegów formalnych sposób, sprawiło, że „Elling” został niezwykle ciepło przyjęty, czego dowodem laur publiczności Warszawskiego Festiwalu Filmowego w 2002 roku.