Pianistka

Erika Kohut jest profesorem wiedeńskiego konserwatorium w klasie fortepianu. Chociaż przekroczyła już czterdziestkę, nadal mieszka z zaborczą matką, ojciec przebywa na leczeniu w zakładzie psychiatrycznym. Erika jest osobą samotną, jej życie seksualne ogranicza się do obcowania z pornografią i samookaleczenia. Wszystko się zmienia, kiedy spotyka siedemnastoletniego Waltera Klemmera –pochodzącego z dobrej rodziny studenta politechniki. Młodzieniec zostaje jej uczniem, choć początkowo próbowała unikać z nim kontaktu a nawet uniemożliwić dostanie się do konserwatorium. Zazdrosna o Waltera próbuje zniszczyć karierę jego sympatii, by wkrótce samej nawiązać z nim sadomasochistyczny romans. Ale przerażony skłonnościami niezdolnej do miłości kobiety odrzuca jej awanse.

Dokonana przez Michaela Haneke ekranizacja powieści Elfriede Jelinek, przyszłej austriackiej noblistki, znanej ze swego antyburżuazyjnego nastawienia i piętnującej skłonność swych ziomków do popadania w marazm, co jej zdaniem jest cechą społeczeństw zdominowanych przez konsumpcjonizm. Reżyser jednak znacząco przesunął akcenty: zamiast koncentrować się na mieszczańskim społeczeństwie, skierował kamerę na burżuazyjną rodzinę – skupioną na sobie, niezdolną do wyjścia naprzeciw innym osobom. Na szczególną uwagę zasługuje połączenie uchodzącej za kwintesencję doskonałości muzyki Schuberta z chorym seksualizmem, co demaskuje złudność ucieczki przed upiorami codzienności w sferę kultury wysokiej. Film miał swoją premierę na festiwalu w Cannes, gdzie zdobył nagrodę jury oraz wyróżnienia za kreacje Isabelle Huppert i Benoita Magimela. „Pianistka”, jeden z najważniejszych filmów sezonu, została także uhonorowana Europejską Nagrodą Filmową za kreację Huppert.