Wieczór kuglarzy

Cyrk Alberti znajduje się w trudnej sytuacji, brakuje pieniędzy na jego utrzymanie. Po przybyciu do pewnego szwedzkiego miasteczka, jego właściciel Albert udaje się do dyrektora miejscowego teatru, Sjuberga, z prośbą o wypożyczenie kostiumów. Dzięki obecności ślicznej kochanki Anny uzyskuje zgodę, nie wiedząc jeszcze, że romansuje ona z pewnym neurotycznym aktorem Fransem z trupy teatralnej. Odwiedza również zamieszkałą w miasteczku żonę Agdę i syna, których niegdyś opuścił i z rozrzewnieniem przygląda się ich spokojnemu, uporządkowanemu życiu.
W poczuciu upokorzenia Anna odwiedza Fransa w teatrze i oddaje mu się w zamian za cenną błyskotkę. Po powrocie do wozu cyrkowego, Albert zmusza ją do wyjawienia prawdy. Wściekły, a zarazem rozżalony bierze odwet na podstarzałym klaunie Froście. W trakcie wieczornego przedstawienia w cyrku Frans obrzuca inwektywami Annę i zostaje wyzwany do walki przez Alberta. Dotkliwie pobity i upokorzony Albert próbuje popełnić samobójstwo. Ale cyrk musi ciągnąć dalej. Obozowisko zostaje złożone i Anna w milczeniu dołącza do swojego kochanka-pracodawcy, kiedy wozy ruszają przed siebie.

Film wyreżyserowany przez Ingmara Bergmana to powrót mistrza do tematyki piekła, wywołanego w życiu bohaterów przez poczucie upokorzenia oraz destrukcyjną zazdrość. Ma on charakter głęboko osobisty, jest refleksją nad cierpieniem zadawanym sobie przez ludzi w związku oraz mroczną stroną ich osobowości. Utrzymany w poetyce filmu noir, zawiera sceny o wysokim stopniu emocjonalności.
Podtytuł dzieła – „filmowy obrazek za trzy grosze” – jak też osadzenie akcji w cyrku na przełomie wieku XIX i XX zbliża jego poetykę do powieści brukowej. Zaczerpnięty ze sztuki tamtego okresu topos cyrku odwołuje się do dwuznacznej kondycji komedianta, który bawi publiczność kosztem swojego nieszczęścia i poniżenia, a zarazem ryzykuje własne życie. W opozycji do cyrkowców stoją aktorzy teatralni, służący sztuce iluzji i fałszywym pozorom. Bergman kontrastuje oba środowiska za pomocą brutalnego realizmu w przypadku kuglarzy oraz toczących nimi gwałtownych emocji, i olśniewającego baroku sceny teatralnej, gdzie dominuje chłód i wystudiowany ruch. Reżyser w surowy i bezpośredni sposób ukazuje ludzką naturę, nie odbierając jednak swoim bohaterom prawa do radości i nadziei, mimo ich licznych wad.
Na planie tego filmu Bergman po raz pierwszy nawiązał współpracę ze znakomitym operatorem Svenem Nykvistem.