Fargo

Minnesota, jeden z najnudniejszych stanów w USA. Jerry Lundegaard jest kierownikiem sprzedaży w salonie samochodowym. Ma żonę, syna i niezwykle bogatego teścia Wade’a, który jest powodem narastającej frustracji bohatera. Mężczyzna marzy o uniezależnieniu się, rozkręceniu własnego interesu. Jednak by to urzeczywistnić, musi zdobyć odpowiednią sumę pieniędzy na start. Obmyśla naiwny plan, wedle którego jego żona ma zostać porwana, a on, po zdobyciu pieniędzy na okup od Wade’a i po odpaleniu odpowiedniej działki porywaczom, z którymi jest w zmowie, zainkasuje resztę i wreszcie będzie mógł stanąć na nogi. W tym celu wynajmuje dwóch typów spod ciemnej gwiazdy – Carla oraz Gaeara. Jednak ta „zbrodnia doskonała” bardzo szybko wymyka się spod kontroli, pochłaniając kolejne ofiary i przeradzając się w zwykłą krwawą jatkę. Próbę wyjaśnienia jej podejmie Marge, policjantka z pobliskiego Brainerd, która jest właśnie w siódmym miesiącu ciąży.

„Fargo” to w dorobku Joela i Ethana Coenów film niezwykły. Powracają w nim do miejsc dobrze znanych im z dzieciństwa, do rodzinnej Minnesoty. Zapytani w jednym z wywiadów, co zadecydowało, że zajęli się tematem, któremu poświęcona jest fabuła, zgodnie odpowiadają: „Po pierwsze, akcja toczyła się w czasach i w miejscach dobrze nam znanych, co mogliśmy wykorzystać. Poza tym chodziło o kidnaping, co zawsze nas fascynowało”. Zrealizowany w 1996 roku za stosunkowo nieduże pieniądze „Fargo” miał być „historią o szaleństwie, które rodzi się w głowach ludzi mieszkających w pustkowiach Minnesoty. Wiedzieli, że kulminacją będzie mielenie kogoś w rozdrabniarce, musieli tylko wymyślić do tego resztę fabuły”. I wymyślili. Zdegenerowany świat, upadająca moralność, niemożność komunikacji, historia niczym z udramatyzowanego snu, makabryczne szczegóły, kobieta policjant, mężczyzna fatalny, a wszystko to w białych plenerach Minnesoty. Efekt? Aż 52 nagrody, w tym te najcenniejsze, jak laur za reżyserię na festiwalu w Cannes w 1996 roku oraz dwa Oscary (spośród siedmiu nominacji), za najlepszy scenariusz i najlepszą pierwszoplanową rolę żeńską dla Frances McDormand, czynią z filmu chyba najbardziej rozpoznawalne dzieło braci Coen, ich prawdziwą wizytówkę.