Cztery wesela i pogrzeb

Wszystkie przedstawione tu epizody z życia Charlesa rozpoczynają się dokładnie w ten sam sposób: od przeszywającego dzwonka budzika i siarczystego „fuck” wypowiedzianego piękną angielszczyzną. A to dlatego, że za każdym razem bohater jest spóźniony i okoliczności wyraźnie temu stanowi nie sprzyjają. Akcja filmu bowiem rozgrywa się na tytułowych czterech weselach i jednym pogrzebie, a w każdą z tych uroczystości Charles jest mniej lub bardziej zaangażowany. Wesela do tego stopnia zdominowały towarzyskie życie bohatera, że weekend bez jednego zdarza się wyjątkowo rzadko, a jeśli już, to obchodzony jest z dużą celebrą. Samemu Charlesowi przed ołtarz wyraźnie się nie spieszy, podobnie zresztą jak grupie jego przyjaciół, co zresztą zapewne stanowi jedną z głównych płaszczyzn porozumienia. Podczas pewnej uroczystości mężczyzna poznaje intrygującą Amerykankę Carrie, która posiada wszystkie cechy, by ten stanowczy pogląd podać w wątpliwość.

„Cztery wesela i pogrzeb” to kwintesencja tego, co się kryje pod hasłem dobrej, brytyjskiej komedii. Sukcesu dzieła, będącego owocem współpracy reżysera Mike’a Newella i specjalizującego się w tym gatunku scenarzysty Richarda Curtisa, należy się doszukiwać przede wszystkim w warstwie dialogów, pełnych sytuacyjnych żarcików, ciętych ripost, błyskotliwych bon motów. Bryluje w tym zwłaszcza Charles (przełomowa rola w karierze Hugh Granta), ale także charakterystyczne postaci drugiego planu, Fiona (Kristin Scott Thomas) czy Ojciec Gerald (w rolę tę wcielił się brytyjski komik Rowan Atkinson, czyli popularny Jaś Fasola). Film, o którego niskim budżecie krążyły legendy – ponoć na jedno z wesel statyści musieli założyć własne garnitury – pokochała publiczność nie tylko w Anglii, ale i na całym świecie. Do tego stopnia, że ta w zamyśle skromna komedia romantyczna stała się najbardziej kasowym brytyjskim filmem w historii, czyniąc przy okazji z Hugh Granta i Andie MacDowell jedną z najpopularniejszych ekranowych par lat 90.