Nadzy

Po dokonaniu gwałtu na mężatce Johnny kradnie samochód i ucieka z Manchesteru do Londynu, gdzie mieszka jego dawna dziewczyna Louise. Inteligentny i dobrze wykszatłcony, a jednocześnie zgorzkniały egoista na każdym kroku próbuje dowodzić swojej wyższości. Uwodzi współlokatorkę Louise, Sophie, ale im bardziej ona czuje się wobec niego zobowiązana, tym gwałtowniej on od niej ucieka na ulice Londynu. Włóczy się po zakamarkach metropolii, zamęczając każdego, kto go zechce słuchać opowieściami o swoim światopoglądzie, w gruncie rzeczy nihilistycznym. Dotkliwie pobity musi opuścić mieszkanie i znów stawić czoło całemu światu. Jego zachowanie wskazuje na depresję maniakalną, ale może być również świadomym wyborem, wszak czuje się jak czterdziestolatek, choć nie ma jeszcze trzydziestki.

Wnikliwe i gorzkie, choć zarazem fascynujące, spojrzenie na brytyjską rzeczywistość ery post-thatcherowskiej uczyniło z Mike’a Leigh – dotychczas autora subtelnych komedii z życia angielskiej klasy średniej – czołowego twórcę całego nurtu „nowego kina brytyjskiego”, który sięga po nagrody w Cannes („Nadzy” zostali wyróżnieni za reżyserię i kreację Davida Thewlisa). Obraz straconego pokolenia, które nie potrafi odnaleźć celu w życiu, oparty jest w dużej mierze na improwizacji na planie, co z jednej strony wzmacnia wymowę filmowego przesłania, z drugiej zaś pozwala spojrzeć na bohaterów z pewnego dystansu – jako świadomy twór artystycznej kreacji. Tym niemniej „Nadzy” znakomicie wpisali się w dekadencki nury światowego kina, podejmującego wyzwania końca stulecia i tysiąclecia.