Błękitny anioł

Małe portowe miasteczko. Samotny starzejący się profesor literatury Immanuel Rath ma wiele problemów wychowawczych ze swymi gimnazjalistami. Niepokoi go, ale i zaciekawia, ogromne zainteresowanie jego uczniów kabaretową szansonistką Lolą-Lolą, główną gwiazdą miejscowego nocnego lokalu. Chcąc przerwać ten proceder, nauczyciel wybiera się do garderoby pieśniarki i... sam ulega urokowi, stając się jej kochankiem. Szybko biorą ślub, Rath porzuca zawód nauczyciela i zaczyna towarzyszyć swej wybrance w artystycznym tournée. Kobieta natychmiast owija go sobie wokół palca, czyniąc z profesora powszechne pośmiewisko. Zaślepiony uczuciem mężczyzna niczego nie dostrzega, dopiero po występie, w którym towarzyszył Loli-Loli, wcielając się w piejącego koguta, czuje ogromne upokorzenie. Usiłuje udusić swą partnerkę, ale aktorzy obezwładniają go. Po odzyskaniu świadomości wraca do szkoły. Umiera w samotności, w pustej klasie, w której kiedyś uczył.

Scenariusz „Błękitnego anioła”, pierwszego dźwiękowego filmu niemieckiego (kręcono go równocześnie w niemieckiej i angielskiej wersji językowej), oparty został na głośnej powieści Heinricha Manna „Profesor Unrat”. Główne atuty ekranizacji dokonanej przez Josefa von Sternberga to – poza mroczną, pełną erotycznego napięcia stylistyką – znakomite aktorstwo: Emila Janningsa w roli stłamszonego miłością, staczającego się na samo dno mężczyzny oraz – przede wszystkim – Marleny Dietrich jako femme fatale, kobiety pozbawionej wszelkich zasad moralnych, która zakochanemu w niej mężczyźnie może przynieść wyłącznie upokorzenie i zgubę. Przejmująca opowieść o niemożliwym uczuciu mężczyzny z zasadami do kobiety bez zasad. „Bo ja jestem tylko po to, żeby kochać mnie” – śpiewa Lola-Lola w jednej z piosenek. To właśnie ta rola uczyniła z Marleny Dietrich prawdziwą ikonę X Muzy. Notabene, „Błękitny anioł” był ponoć ulubionym filmem Hitlera, choć w 1933 roku zakazano w Niemczech jego rozpowszechnianie.