Jerzy Kajetan Frykowski – całe życie na planie

Jerzy Kajetan Frykowski jest filmowcem z zainteresowań i pasji, z wykształcenia jest prawnikiem, absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Kino zapewne odkrył dla niego Wojciech, starszy brat, bliski przyjaciel Romana Polańskiego, producent jego krótkometrażowych „Ssaków” (1961). Jerzy na filmowym planie pojawił się na początku lat siedemdziesiątych jako członek pionu produkcyjnego m.in. świetnej – nagrodzonej Złotą Pragą i Złotym Ekranem – ekranizacji „Chłopców” (1973) Stanisława Grochowiaka dokonanej przez Ryszarda Bera. Potem asystował kierownikowi produkcji podczas realizacji polsko-radzieckiego dramatu wojennego „Zapamiętaj imię swoje” (1974) Siergieja Kołosowa, a rok później zadebiutował jako II kierownik produkcji. Tę funkcję pełnił na planie m.in. ekranizacji poczytnej książki Wiktora Woroszylskiego „Mniejszy szuka dużego” (1975) w reżyserii Konrada Nałęckiego, przejmującej telewizyjnej fabuły poświęconej Powstaniu Warszawskiemu, nakręconej według scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego przez Janusza Morgensterna – „Godzina W” (1979), a także wielu odcinków serialu Krzysztofa Szmagiera „07 zgłoś się” (1976).

W roli kierownika produkcji zadebiutował w 1982 roku na planie „Odwetu” Tomasza Zygadły. Tę funkcję sprawował podczas realizacji blisko trzydziestu filmów fabularnych. Są pośród nich tak uznane tytuły, jak m.in. „Sceny dziecięce z życia prowincji” (1975) i „Śmierć Johna L.” (1987) Zygadły, „Życie wewnętrzne” (1976) Marka Koterskiego, „Cudzoziemka” (1986) Ryszarda Bera, „Bandyta” (1997) Macieja Dejczera, „Aimee & Jaguar” (1998) Maksa Färberböka. Koprodukował głośne „Uprowadzenie Agaty” (1993) Marka Piwowskiego, a podczas realizacji wersji kinowej i serialowej „Ogniem i mieczem” (1999-2000) Jerzego Hoffmana oraz „Quo vadis” (2001-2002) Jerzego Kawalerowicza sprawował funkcję producenta wykonawczego.

Frykowski lubi się także pojawiać przed kamerą w małych, epizodycznych rolach. Można go dostrzec m.in. jako fotografa w „Śmierci Johna L.”, jako grającego w kasynie w „Sztosie” (1997) Olafa Lubaszenki, jako zasłuchanego melomana w Cafe Muza w „Czarnym mercedesie” (2019) Janusza Majewskiego czy – jak w życiu – jako producenta filmowego w „Schodami w górę, schodami w dół” (1988) Andrzeja Domalika.