Bartosz Żurawiecki – w kinie, teatrze i poza nimi

Jest poznaniakiem, absolwentem kulturoznawstwa ze specjalizacją filmową i teatralną na Wydziale Nauk Społecznych miejscowego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (1997). Pracę zawodową rozpoczął już w 1990 roku jako zastępca redaktora naczelnego „Poznańskiego Przeglądu Teatralnego”. W latach 1995-1996 był sekretarzem redakcji dwutygodnika literackiego „Nowy Nurt”. W 1992 roku zaczął pisać w „Gazecie Wyborczej”, przez kilka lat (1995-2000) w jej poznańskim wydaniu redagował dodatek „Co Jest Grane”, a także wydawaną podczas Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Malta” – „Gazetę na Maltę”. Od 2000 roku współpracował z miesięcznikiem „Film”, a po likwidacji pisma w 2013 roku objął dział recenzji miesięcznika „Kino”, który prowadzi do chwili obecnej. Swoje teksty publikował m.in. w „Przekroju”, „Tygodniku Powszechnym”, „Odrze”, „Charakterach”, „Dialogu”, „Kinie”, „Teatrze”, „Didaskaliach”, na portalach Onet.pl i Wirtualna Polska, jest członkiem redakcji dwumiesięcznika społeczno-kulturalnego LGBT „Replika”, a na stronie kanału Ale Kino+ prowadzi autorski blog filmowy „Czego nie widać”. W 1996 roku został laureatem Nagrody im. Krzysztofa Mętraka.

W 2005 roku zadebiutował powieścią „Trzech panów w łóżku, nie licząc kota”. W tym samym roku ukazał się jego zbiór dramatów „Erotica alla polacca. Nowele dramatyczne”, a następnie: „Ja, czyli 66 moich miłości” (2007), „Nieobecni” (2011), „Do Lolelaj. Gejowska utopia” (2017), „Festiwale wyklęte” (2019). Tytułowe imprezy z tej ostatniej książki to popularne w PRL-u: Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze i Festiwal Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. Teksty Żurawieckiego ukazały się w wielu pracach zbiorowych, m.in.: „Widziane po latach” (2000), „Autorzy kina polskiego” (2004), „Homofobia po polsku” (2004), „Parametry pożądania. Kultura odmieńców wobec homofobii” (2006), „Skolimowski. Przegląd Krytyki Politycznej” (2010), „Queer Studies. Podręcznik kursu” (2010), „Wajda. Przewodnik Krytyki Politycznej” (2013).

Jest jednym z założycieli Kampanii przeciw Homofobii (2001), polskiej organizacji pożytku publicznego zajmującej się przede wszystkim walką z homofobią oraz pomocą psychologiczną i prawną gejom, lesbijkom i osobom biseksualnym. Ostatnio ukazała się – pod jego redakcją – książka „Ludzie, nie ideologia” (2021). „Problemem jest cała masa gejów, którzy nic nie powiedzą, o nic się nie upomną, żadnej petycji nie podpiszą, na żadną demonstrację albo paradę nie pójdą i najpewniej chcą mieć jedynie święty spokój. A w dodatku głosują na prawicę" – gorzko wyznał w jednej z rozmów.

Bartosz Żurawiecki jest wnikliwym i krytycznym obserwatorem nie tylko świata filmu i teatru, także naszej coraz bardziej opresyjnej rzeczywistości, a przy tym niezwykle odważnym, bezkompromisowym i obdarzonym dużym poczuciem humoru. Wszystkiego najlepszego, drogi Bartku!