Paweł Kwiek – widzieć więcej

Paweł Kwiek jest absolwentem Wydziału Operatorskiego i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1973), gdzie w latach 1978-1981 pracował jako wykładowca, wcześniej był pedagogiem w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1977-1978). Ostrość spojrzenia na otaczającą rzeczywistość, poszukiwania adekwatnej formy do wiarygodnego, a zarazem niekonwencjonalnego jej przedstawienia – to główne cechy jego etiud studenckich.

Zawsze interesował go eksperyment, poszukiwanie nowych środków wyrazowych. Wraz z podobnie myślącym kolegami ze studiów, m.in. Józefem Robakowskim, Wojciechem Bruszewskim, założył Warsztat Formy Filmowej. Jednym z ważniejszych dokonań twórczych artystów tej formacji stał się jego film „1, 2, 3 – ćwiczenia operatorskie” (1972).

Kwiek jako jeden z pierwszych polskich artystów zajął się sztuką wideo. Podczas strajku w łódzkiej Szkole Filmowej w 1980 roku nakręcił – razem z Jóźwiakiem – „Solidarne czekanie”. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku został wyrzucony z uczelni.

Po studiach związał się z łódzką Wytwórnią Filmów Oświatowych, gdzie w 1978 roku zrealizował dokument „Od środka”, współpracował także m.in. z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych oraz Grupą Filmową Media Kontakt. Ma na swym koncie zdjęcia do wielu dokumentów, m.in. „Piwnica Wandy Warskiej” (1979) Kazimierza Konrada, „Za waszą i naszą” (2000) Pawła Woldana, „Zbigniew Dłubak. Postrzegając” (2007) Piotra Weycherta.

Jest artystą renesansowo uzdolnionym. Zajmuje się filmem, fotografią, rysunkiem, realizuje działania artystyczne z wykorzystaniem innych dyscyplin sztuki, kultury i nauki. W 2013 roku ukazała się nakładem Fundacji Arton książka „1, 2, 3... ćwiczenia operatorskie. Paweł Kwiek. Fotografia, film, video”. Jego prace znajdują się w kolekcjach prestiżowych galerii, m.in. Fundacji ERSTE w Wiedniu, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie czy stołecznym Muzeum Sztuki Nowoczesnej.

W katalogu Kolekcji Sztuki Galerii Bielskiej BWA przy opisie przejmującej fotografii jego autorstwa, zatytułowanej „Trauma” (1998), znajduję taki komentarz: „W 1980 roku artysta doznał religijnego nawrócenia, a jego sztuka stała się uduchowiona. Sam tak opisuje własną biografię: «Paweł Kwiek. 1971–1980, świecki artysta awangardowy, 1980 – nawrócenie, 1980–2004 uprawia sakralną sztukę awangardową, 1991–2002 – pięciokrotna hospitalizacja psychiatryczna, kilka psychoduchowych śmierci i zmartwychwstań». Fotografia to przykład ogromnej wrażliwości artysty, dostrzegającego metafizykę w pozornie zwykłych, codziennych sytuacjach”. To artysta, który chce widzieć więcej. I widzi więcej.