Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
Paweł Kwiek – wybitny artysta wizualny, który swą karierę zaczynał jako operator filmowy, współtwórca słynnego Warsztatu Formy Filmowej, wieloletni członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich, zmarł 13 marca 2022 roku w Warszawie. Miał 70 lat.
Msza święta żałobna zostanie odprawiona w środę, 23 marca 2022, o godz. 12:30 w kościele MB Częstochowskiej na Bródnie (kościół murowany), po której nastąpi odprowadzenie do grobu na Cmentarzu Bródnowskim.
***
Paweł Kwiek jest absolwentem Wydziału Operatorskiego i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1973), gdzie w latach 1978-1981 pracował jako wykładowca, wcześniej był pedagogiem w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1977-1978). Ostrość spojrzenia na otaczającą rzeczywistość, poszukiwania adekwatnej formy do wiarygodnego, a zarazem niekonwencjonalnego jej przedstawienia – to główne cechy jego etiud studenckich.
Zawsze interesował go eksperyment, poszukiwanie nowych środków wyrazowych. Wraz z podobnie myślącym kolegami ze studiów, m.in. Józefem Robakowskim, Wojciechem Bruszewskim, założył Warsztat Formy Filmowej. Jednym z ważniejszych dokonań twórczych artystów tej formacji stał się jego film „1, 2, 3 – ćwiczenia operatorskie” (1972).
Kwiek jako jeden z pierwszych polskich artystów zajął się sztuką wideo. Podczas strajku w łódzkiej Szkole Filmowej w 1980 roku nakręcił – razem z Jóźwiakiem – „Solidarne czekanie”. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku został wyrzucony z uczelni.
Po studiach związał się z łódzką Wytwórnią Filmów Oświatowych, gdzie w 1978 roku zrealizował dokument „Od środka”, współpracował także m.in. z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych oraz Grupą Filmową Media Kontakt. Ma na swym koncie zdjęcia do wielu dokumentów, m.in. „Piwnica Wandy Warskiej” (1979) Kazimierza Konrada, „Za waszą i naszą” (2000) Pawła Woldana, „Zbigniew Dłubak. Postrzegając” (2007) Piotra Weycherta.
Był artystą renesansowo uzdolnionym. Zajmował się filmem, fotografią, rysunkiem, realizował działania artystyczne z wykorzystaniem innych dyscyplin sztuki, kultury i nauki. W 2013 roku ukazała się nakładem Fundacji Arton książka „1, 2, 3... ćwiczenia operatorskie. Paweł Kwiek. Fotografia, film, video”. Jego prace znajdują się w kolekcjach prestiżowych galerii, m.in. Fundacji ERSTE w Wiedniu, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie czy stołecznym Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
W katalogu Kolekcji Sztuki Galerii Bielskiej BWA przy opisie przejmującej fotografii jego autorstwa, zatytułowanej „Trauma” (1998), znajduję taki komentarz: „W 1980 roku artysta doznał religijnego nawrócenia, a jego sztuka stała się uduchowiona. Sam tak opisuje własną biografię: «Paweł Kwiek. 1971–1980, świecki artysta awangardowy, 1980 – nawrócenie, 1980–2004 uprawia sakralną sztukę awangardową, 1991–2002 – pięciokrotna hospitalizacja psychiatryczna, kilka psychoduchowych śmierci i zmartwychwstań». Fotografia to przykład ogromnej wrażliwości artysty, dostrzegającego metafizykę w pozornie zwykłych, codziennych sytuacjach”. To artysta, który chciał widzieć więcej. I widział więcej.
Zawsze interesował go eksperyment, poszukiwanie nowych środków wyrazowych. Wraz z podobnie myślącym kolegami ze studiów, m.in. Józefem Robakowskim, Wojciechem Bruszewskim, założył Warsztat Formy Filmowej. Jednym z ważniejszych dokonań twórczych artystów tej formacji stał się jego film „1, 2, 3 – ćwiczenia operatorskie” (1972).
Kwiek jako jeden z pierwszych polskich artystów zajął się sztuką wideo. Podczas strajku w łódzkiej Szkole Filmowej w 1980 roku nakręcił – razem z Jóźwiakiem – „Solidarne czekanie”. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku został wyrzucony z uczelni.
Po studiach związał się z łódzką Wytwórnią Filmów Oświatowych, gdzie w 1978 roku zrealizował dokument „Od środka”, współpracował także m.in. z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych oraz Grupą Filmową Media Kontakt. Ma na swym koncie zdjęcia do wielu dokumentów, m.in. „Piwnica Wandy Warskiej” (1979) Kazimierza Konrada, „Za waszą i naszą” (2000) Pawła Woldana, „Zbigniew Dłubak. Postrzegając” (2007) Piotra Weycherta.
Był artystą renesansowo uzdolnionym. Zajmował się filmem, fotografią, rysunkiem, realizował działania artystyczne z wykorzystaniem innych dyscyplin sztuki, kultury i nauki. W 2013 roku ukazała się nakładem Fundacji Arton książka „1, 2, 3... ćwiczenia operatorskie. Paweł Kwiek. Fotografia, film, video”. Jego prace znajdują się w kolekcjach prestiżowych galerii, m.in. Fundacji ERSTE w Wiedniu, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie czy stołecznym Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
W katalogu Kolekcji Sztuki Galerii Bielskiej BWA przy opisie przejmującej fotografii jego autorstwa, zatytułowanej „Trauma” (1998), znajduję taki komentarz: „W 1980 roku artysta doznał religijnego nawrócenia, a jego sztuka stała się uduchowiona. Sam tak opisuje własną biografię: «Paweł Kwiek. 1971–1980, świecki artysta awangardowy, 1980 – nawrócenie, 1980–2004 uprawia sakralną sztukę awangardową, 1991–2002 – pięciokrotna hospitalizacja psychiatryczna, kilka psychoduchowych śmierci i zmartwychwstań». Fotografia to przykład ogromnej wrażliwości artysty, dostrzegającego metafizykę w pozornie zwykłych, codziennych sytuacjach”. To artysta, który chciał widzieć więcej. I widział więcej.
Jerzy Armata / gw
SFP
Ostatnia aktualizacja: 15.03.2022
fot. SFP
Filmy dla dzieci w języku ukraińskim na platformie NH VOD
10. Ogólnopolski Festiwal Animacji O!PLA od 21 marca
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024