Irena Czerwińska – mistrzyni charakteryzacji

Pracę w kinematografii zaczynała na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku na planie m.in. kryminału Stanisława Barei „Dotknięcie nocy” (1961), ekranizacji bestsellerowej powieści dla młodzieży Wiktora Woroszylskiego „I ty zostaniesz Indianinem” (1962) wyreżyserowanej przez Konrada Nałęckiego, komedii Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego „Gangsterzy i filantropi” (1962), dramatu wojennego Witolda Lesiewicz „Nieznany” (1964), współczesnej opowieści obyczajowej Jana Rybkowskiego „Sposób bycia” (1965).

Ta różnorodność gatunkowa towarzyszyła Czerwińskiej przez całą zawodową karierę. Charakteryzatorka ma na swym koncie pracę przy realizacji ponad sześćdziesięciu filmów i seriali. Współpracowała z najlepszymi reżyserami, m.in. Andrzejem Wajdą („Krajobraz po bitwie”, 1970; „Wesele”, 1972), Jerzym Kawalerowiczem („Austeria”, 1982), Januszem Majewskim („Sprawa Gorgonowej”, 1977), Jerzym Hoffmanem i Edwardem Skórzewskim („Prawo i pięść”, 1964), Andrzejem Kondratiukiem („Hydrozagadka”, 1970), Andrzejem Trzosem-Rastawieckim („Po upadku”, 1989), Leszkiem Wosiewiczem („Wigilia’81”, 1982), Robertem Glińskim („Niedzielne igraszki”, 1983). Zajmowała się także charakteryzacją na planie licznych seriali telewizyjnych, zarówno historycznych, jak m.in. „Czarne chmury” (1973) Andrzeja Konica czy „Przyłbice i kaptury” (1985) Marka Piestraka, jak i osadzonych we współczesności, jak m.in. „Dyrektorzy” (1975) Zbigniewa Chmielewskiego.