Małgorzata Zaleska – między fin de siècle’em a współczesnością

Małgorzata Zaleska urodziła się 3 stycznia 1951 roku w Gdańsku. Z kinematografią związała się pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Znalazła się w pionie scenograficznym m.in. telewizyjnych fabuł – „Obok” (1979) Feliksa Falka i „Adopcja” (1983) Grzegorza Warchoła, a także kilku filmów kinowych – „Mężczyzna niepotrzebny” (1981) Laco Adamika, „Klejnot wolnego sumienia” (1981) Grzegorza Królikiewicza, „Śpiewy po rosie” (1982) Władysława Ślesickiego i „Matka Królów” (1982) Janusza Zaorskiego.

Razem z Piotrem Dudzińskim stworzyła scenografię do „Spokojnych lat” (1981) Andrzeja Kotkowskiego, ekranizacji opowiadania Kazimierza Brandysa „Spokojne lata pod zaborem”, poświęconego młodopolskiej cyganerii krakowskiej. Jako samodzielna scenografka zadebiutowała w kolejnym filmie Kotkowskiego „W starym dworku, czyli niepodległość trójkątów” (1984), opartym na dramacie Stanisława Ignacego Witkiewicza „ W małym dworku”.

Jako scenografka, niekiedy także dekoratorka wnętrz, ma na swym koncie kilkanaście filmów, m.in. „Zielone kasztany” (1985) Wojciecha Fiwka, „Okruchy wojny” (1985) Andrzeja Barszczyńskiego i Jana Chodkiewicza, „Prywatne śledztwo” (1986) i „Trójkąt bermudzki” (1987) Wojciecha Wójcika, „Opowieść Harleya” (197) Wiesława Helaka, „Schodami w górę, schodami w dół” (1988) Andrzeja Domalika, „Głuchy telefon” (1989) Piotra Mikuckiego. Jak widać, Małgorzata Zaleska (podpisująca się także jako Małgorzata Włoch czy Małgorzata Włoch-Zaleska) dobrze się czuje zarówno w kinie rozgrywającym się w początkach ubiegłego wieku, w czasach przedwojennych, jak i współczesnych.