Jak Zabłocki na filmie

Michał J. Zabłocki pochodzi z Wrocławia. Jest absolwentem tamtejszej Wyższej Szkoły Ekonomicznej (1972). Na tejże uczelni ukończył także studia podyplomowe z zakresu marketingu w kulturze i sztuce (1989). W latach 1989-1991 pełnił funkcję dyrektora wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. W 1991 roku został prezesem Studia Filmowego Montevideo, zajmującego się działalnością wydawniczą, a w latach 2004-2006 piastował stanowisko dyrektora Agencji Producentów Filmowych. Równolegle wykładał na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1989-2005). W latach 2008-2009 był zastępcą dyrektora ds. programowych Instytucji Filmowej Silesia Film.

Zanim zaczął pełnić te wszystkie kierownicze funkcje, wiele lat spędził na planie filmowym. Zaczynał jako asystent kierownika produkcji podczas realizacji „Opętania” (1972) Stanisława Lenartowicza. Następnie znalazł się w pionie produkcyjnym m.in. „Sekretu” (1973) Romana Załuskiego, „Godziny szczytu” (1973) Jerzego Stefana Stawińskiego, „Zaklętych rewirów” (1975) Janusza Majewskiego i dokumentu Krzysztofa Zanussiego „Mój Kraków” (1979). Jako II kierownik produkcji pracował przy realizacji m.in. „Szpitala Przemienienia” (1978) Edwarda Żebrowskiego, „…gdziekolwiek jesteś, panie prezydencie…” (1978) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, „Lekcji martwego języka” (1979) Janusza Majewskiego, niedokończonej superprodukcji Andrzeja Żuławskiego „Na srebrnym globie” (1976-1978), a funkcję I kierownika produkcji pełnił na planie m.in. „Przed odlotem” (1980) i „Wielkiej majówki” (1981) Krzysztofa Rogulskiego, miniserialu Jerzego Domaradzkiego „Trzy młyny” (1984), „W zawieszeniu” (1986) Waldemara Krzystka, „Suplementu” (2002) Krzysztofa Zanussiego, dokumentu Grzegorza Skurskiego „Aktorka” (2005), poświęconego Krystynie Jandzie. Był producentem nadzorującym filmu Krzysztofa Niewolskiego „Job, czyli ostatnia szara komórka” (2006), producentem wykonawczym „Wojny żeńsko-męskiej” (2011) Łukasza Palkowskiego, producentem liniowym „Carte blanche” (2015) Jacka Lusińskiego, a także scenarzystą „Tricka” (2012) Jana Hryniaka.

Zabłocki ma na swym koncie siedem wydań leksykonu „Kinematografia, telewizja, video w Polsce", książkę „Filmujemy na video" (1989), „Angielsko-polski słownik terminologii filmowej" (współautor, 2008) oraz wademekum wiedzy produkcyjnej „Organizacja produkcji filmu fabularnego w Polsce" (cztery wydania w latach 2013-2018). Posiada ogromną wiedzę i jest wspaniałym gawędziarzem, o czym mogłem się osobiście przekonać podczas wspólnych włoskich peregrynacji filmowych. W odróżnieniu od innego Zabłockiego, któremu nie poszczęściło się na mydle, Michał na filmie wyszedł znakomicie.