Beata Poźniak-Daniels – między Warszawą a Los Angeles

Pochodzi z Gdańska, ale dzieciństwo spędziła w Anglii. Jest absolwentką Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1983). W trakcie drugiego roku studiów zagrała rolę Teodozji w serialu Grzegorza Warchoła „Życie Kamila Kuranta” (1982), a na trzecim zadebiutowała na scenie gdańskiego Teatru Wybrzeże w „Vatzlavie” Sławomira Mrożka w reżyserii Marcela Kochańczyka. Po studiach trafiła do Teatru Współczesnego w Warszawie, w którym zaczęła od roli Mary w „Jak się kochają…” Alana Ayckbourna w reżyserii Macieja Englerta.

1 grudnia 1984 roku odbyła się w stołecznym Teatrze Współczesnym premiera głośnego spektaklu Agnieszki Osieckiej „Niech no tylko zakwitną jabłonie” wyreżyserowanego przez Krzysztofa Zaleskiego, w którym wcieliła się w dwie role – Cnotliwej Zuzanny i jej córki, Kasi Traktorzystki. Następną premierę Beata Poźniak zaliczyła już w... nowojorskim John Houseman Theatre, a kolejne na deskach teatrów w Los Angeles. Przed wyjazdem do Stanów Zjednoczonych zdążyła jeszcze wystąpić w słynnym „Przedstawieniu »Hamleta« we wsi Głucha Dolna” Ivo Brešana, wystawionego przez Olgę Lipińską w Teatrze Telewizji, a także w „Kronice wypadków miłosnych” (1985), Wajdowskiej ekranizacji słynnej powieści Tadeusza Konwickiego.

Tuż po zagraniu w filmie Andrzeja Wajdy aktorka trafiła na plan kilku produkcji amerykańskich, m.in. głośnego „JFK” (1991) Olivera Stone’a, gdzie wcieliła się w rolę Mariny, żony potencjalnego zabójcy prezydenta Kennedy'ego, Lee Harveya Oswalda, którego zagrał Gary Oldman. Daniels ma na swym koncie wiele ról w filmach i serialach, zarówno amerykańskich, jak i polskich, m.in.: „Kroniki młodego Indiany Jonesa” (1993), „Melrose Place” (1993), „JAG – Wojskowe Biuro Śledcze” (1997) czy „Klasa na obcasach” (2000) i „Złotopolscy” (2005-2007). Zagrała także w etiudzie „All These Voices” (2015) Davida Gersona, uhonorowanej Student Academy Award, czyli tzw. studenckim Oscarem, a ostatnio w „Obywatelu Jonesie” (2019) Agnieszki Holland.

Beacie Daniels aktorstwo jednak nie wystarcza. Jest scenarzystką, reżyserką i producentką kilku krótkich filmów, m.in. eksperymentalnej, opartej na starożytnym poemacie impresji „Mnemosyne”, a także dwóch efektownych etiud zainspirowanych poezją Wisławy Szymborskiej – „People on the Bridge” (2014) i „Tortures” (2017).

Artystka często angażuje się także w działalność społeczno-polityczną, m.in. walczyła o uznanie Dnia Kobiet jako oficjalnego święta w Stanach Zjednoczonych, a także założyła organizację pozarządową Women's Day USA, którą wsparło wiele znanych osób zarówno ze środowiska politycznego, jak i artystycznego. W latach 1996-2012 często była członkiem Jury Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej (Academy of Motion Picture Arts and Sciences) w Los Angeles, co roku przyznającej nagrodę Emmy. Sama ma na koncie wiele prestiżowych laurów, m.in. Independent Spirit Awards (1992), Croatian Heart Awards (2005), Nagrodę Ianicius im. Klemensa Janickiego (2019) czy The Earphones Award Winner dla najlepszego lektora audiobooka 2019 roku – „Drive Your Plow Over the Bones of the Dead” („Prowadź swój pług przez kości umarłych”) Olgi Tokarczuk.