Wojciech Fabjaniak w świecie dźwięku

Urodził się 26 października 1939 roku Warszawie. Jest absolwentem stołecznego Technikum Radiowo-Telewizyjnego. Przez wiele lat był zawodowo związany z Zakładem Produkcji Filmów Telewizyjnych.

Zajmował się dźwiękiem głównie w filmach dokumentalnych. Był operatorem dźwięku kilkudziesięciu dokumentów telewizyjnych, m.in. „Kryptonim Max” (1964) Jerzego Słotwińskiego, „Azyl” (1966) Grzegorza Lasoty, „Zaginione witraże” (1970) Jerzego Szotkowskiego, „Pierwszy, szósty” (1971) Mariusza Waltera, „Dyskotekowa moda” (1976). Blisko współpracował z Lucyną Smolińską i Mieczysławem Sroką , nagrywając dźwięk m.in. do „Polskiego Prometeusza – Ignacego Łukasiewicza” (1972) z serii „Wielcy znani i nieznani”, „Chciałem, by Warszawa była wielka…” (1971) i „Tak bardzo się bali legendy o nim…” (1975).

W latach 1973-1974 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie wziął udział w realizacji 17-odcinkowego cyklu filmów dokumentalnych o Polakach w Ameryce, koprodukcji Fundacji Kościuszkowskiej i Telewizji Polskiej. W czasie stanu wojennego (1982-1983) współpracował jako operator z korespondentem Telewizji Francuskiej TF-1. W 1987 roku znalazł się – jako dźwiękowiec – w ekipie hollywoodzkich filmów „Heaven and Earth” Ulli Lommela i „Mad Love” Michaela Engela.

Ma na swym koncie także dźwięk do telewizyjnej fabuły Janusza Kondratiuka „Czy jest tu panna na wydaniu?” (1976) oraz kilku spektakli telewizyjnych, m.in. „Kłopoty to moja specjalność” (1977) Marka Piwowskiego i „Okno na morze” (1984) Jana Bratkowskiego.