Elżbieta Oyrzanowska – w teatrze i filmie

Pochodzi z Krakowa. I z tym miastem związała głównie swą zawodową karierę. W latach 1979-1999 była etatowym scenografem miejscowego Teatru Lalki i Maski „Groteska”. Współpracowała również z Teatrem Ludowym oraz Teatrem „Bagatela” im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego w Krakowie, Teatrem Nowym oraz Teatrem Lalki i Aktora w Poznaniu, Teatrem im. Wandy Siemaszkowej oraz Teatrem „Maska” w Rzeszowie, Teatrem „Dzieci Zagłębia” w Będzinie, Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi, Teatrem Nowym im. Gustawa Morcinka w Zabrzu, Teatrem Lalki „Rabcio” w Rabce, Teatrem Lalki i Aktora „Miniatura” w Gdańsku, Bałtyckim Teatrem Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, Teatrem Lalki i Aktora „Kubuś” w Kielcach, Śląskim Teatrem Lalki i Aktora „Ateneum” w Katowicach, Tarnowskim Teatrem im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, Lubuskim Teatrem im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze, Teatrem Lalki i Aktora „Kacperek” w Rzeszowie, Teatrem Dramatycznym im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, Olsztyńskim Teatrem Lalek, Teatrem Lalki „Tęcza” w Słupsku, Teatrem Lalki i Aktora w Wałbrzychu.

Mimo tak wielu zajęć teatralnych Elżbieta Oyrzanowska znajduje również czas na film. Znalazła się w pionie reżyserskim m.in. „Zielonej ziemi” (1978), „Arii dla atlety” (1979), „Wizji lokalnej 1901” (1980) i „Limuzyny Daimler-Benz” (1981) Filipa Bajona, „Ćmy” (1980) Tomasza Zygadły, „Bajek na dobranoc” (1980) Sławomira Idziaka, „Bez końca” (1984) Krzysztofa Kieślowskiego, „Ga, ga. Chwała bohaterom” (1985) Piotra Szulkina i „Dziennika dla moich ukochanych” (1987) Márty Meszáros, zaś funkcję II reżysera pełniła m.in. przy realizacji „Klucznika” (1979) Wojciecha Marczewskiego, „Wahadełka” (1981) Filipa Bajona, „Zygfryda” (1986) Andrzeja Domalika i „Oszołomienia” (1988) Jerzego Sztwiertni.