Jerzy Blaszyński – życie pełne dźwięków

Pochodzi z Radomia, jest absolwentem Politechniki Wrocławskiej, po ukończeniu której – dzięki radiotechnicznemu wykształceniu – trafił do łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych, gdzie w 1952 roku objął kierownictwo Cechu (przyszłego wydziału) Techniki Dźwięku i Montażu. Doświadczenie w pracy przy nagraniach dźwiękowych w filmie zdobywał u znakomitych przedwojennych fachowców – Józefa Bartczaka, Jerzego Koprowicza, Jana Radlicza i Stanisława Urbaniaka.

Kiedy zorientował się, że optyczny zapis dźwięku pochłania mnóstwo czasu i energii, a daje rezultaty niedoskonałe, zastąpił go zapisem magnetycznym. W łódzkiej Wytwórni zgromadził tyle sprzętu nagraniowego, że musiał zainicjować budowę osobnego budynku dla kierowanego przez siebie wydziału. W nowej siedzibie, zwanej Pałacem pod Blachą, zastosował liczne nowoczesne rozwiązania akustyczne. To tam udźwiękawiano stereofonicznie szerokoformatowe (70 mm) kopie „Potopu” (1974) Jerzego Hoffmana, „Ziemi obiecanej” (1975) Andrzeja Wajdy oraz „Nocy i dni” (1975) Jerzego Antczaka.

Jako samodzielny operator dźwięku debiutował przy realizacji efektownego melodramatu Janusza Majewskiego „Zazdrość i medycyna” (1973), opartego na popularnej powieści Michała Choromańskiego. Dwanaście lat wcześniej – razem z Janem Czerwińskim – odpowiadał za dźwięk w dramacie wojennym Jana Rybkowskiego „Dziś w nocy umrze miasto” (1961).

Ma na swoim koncie ponad 60 filmów fabularnych i seriali telewizyjnych. Współpracował z tak znakomitymi reżyserami, jak: Jerzy Kawalerowicz („Spotkanie na Atlantyku”, 1980; „Austeria”, 1982; „Jeniec Europy”, 1989), Stanisław Różewicz („Pensja pani Latter”, 1982), Grzegorz Królikiewicz („Drzewa”, 1995), Kazimierz Kutz („Linia”, 1974; „Znikąd donikąd”, 1975), Jerzy Antczak („Noce i dnie”, 1975), Janusz Majewski („Sprawa Gorgonowej”, 1977; „Lekcja martwego języka”, 1979; „Królowa Bona”, 1980; „Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny”, 1982; „Słona Róża”, 1982), Jerzy Hoffman („Do krwi ostatniej…”, 1978), Piotr Szulkin („Oczy uroczne”, 1975), Robert Gliński („Łabędzi śpiew”, 1988), Mariusz Treliński („Pożegnanie jesieni”, 1990). Pośród filmów fabularnych, przy których pracował, znajduje się jeden rodzynek dokumentalny, to biograficzna opowieść Adama Ustynowicza „Stanisław Lem. Science and fiction”.

Jerzy Blaszyński jest współzałożycielem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. W 2011 roku został uhonorowany doroczną Nagrodą SFP za całokształt dokonań twórczych.