Emil Jannings

Aktor niemiecki, jedna z najwybitniejszych postaci kina niemego. Wbrew własnej autobiografii nie urodził się w Nowym Jorku, lecz w Szwajcarii z ojca Amerykanina i matki Niemki, młodość spędził w Görlitz, skąd jako szesnastolatek uciekł z domu, by zostać marynarzem. Mając 18 lat zadebiutował na scenie, w 1906 został zaangażowany do zespołu Maksa Reinhardta. Kiedy w 1914 debiutował na ekranie był już uznanym aktorem teatralnym. Partnerował Poli Negri w „Oczach mumii Ma” (1918) i „Madame DuBarry” (1919) Ernsta Lubitscha, zdobywał międzynarodowy rozgłos dzięki rolom w „Annie Boleyn” (1920) Ernsta Lubitscha, „Otellu” (1922) i „Piotrze Wielkim” (1922) Dmitri Buchowetzkiego, wreszcie w „Portierze z hotelu Atlantic” (1924) F.W. Murnaua. W 1927 podpisał kontrakt z Paramount Pictures i wyjechał do Hollywood, gdzie za swoje dwa pierwsze amerykańskie filmy, „Wszystko przemija” (1927) Victora Fleminga i „Ostatni rozkaz” (1928) Josefa von Sternberga, otrzymał pierwszego w dziejach Oscara za rolę męską. Niemiecki akcent uniemożliwił jego dalszą amerykańską karierę, ale po powrocie do Niemiec umocnił swoją pozycję międzynarodowej gwiazdy przejmującą rolą w filmie „Błękitny anioł” (1930) Josefa von Sternberga. Po dojściu Hitlera do władzy, opowiedział się po stronie nazistów, włączając się w nurt działalności propagandowej reżimu. W 1945 wycofał się z życia publicznego i osiadł w Austrii.