Archeologia kina: odratowana "Żona faraona"

Proces cyfrowej rekonstrukcji i czyszczenia wspierało Muzeum Filmu w Monachium. Żeby było ciekawiej, ostateczną wersję trzeba było skompilować z resztek zachowanych wersji, albowiem było ich kilka i różniły się one dosyć znacznie co do fabuły, w zależności od kraju wyświetlania. Żadna z zachowanych wersji nie nadawała się w całości do skanowania. Porównywany z filmami C.B. de Mille'a rozmach scen zbiorowych i pustynnych bitew, był wart tych pięciu lat pracy.

Scenariusz filmu napisali Norbert Falk oraz Hanns Kräly, którzy towarzyszyli Lubitschowi w jego amerykańskiej emigracji z Niemiec. Są również autorami scenariuszy niektórych jego niemych filmów z okresu hollywoodzkiego, np. "So This Is Paris", "Książę student".

„Żona faraona” jest ostatnim i z pewnością najbardziej widowiskowym filmem kostiumowym, jaki Lubitsch nakręcił w Niemczech. Oprawa sceniczna i kostiumowa była pełna przepychu. Specjalnie na cele tej produkcji powstały imitacje sfinksów i skarbce, a tysiące statystów przebranych za Etiopczyków i Egipcjan toczyło długie walki.

W rolach głównych zagrali Emil Jannings jako faraon Amenes i jako obiekt jego westchnień, grecka niewolnica Theonis ( w tej roli Dagny Servaes). Paul Wegener - reżyser i odtwórca słynnego "Golema"- gra tutaj Samlaka, despotycznego króla Etiopii.

W pokazie dla Teatru Egipskiego wzięły udział córka reżysera Nikola Lubitsch oraz wnuczka Amanda. Zachwycona widownia wznosiła aplauz na cześć filmu, ale też wykonanej na żywo symfonii Roberta Israela.

Zrekonstruowana wersja "Żony faraona" już niebawem zostanie wydana na DVD i Blu-ray.