Maria Leszczyńska-Żołnierska

Maria Leszczyńska-Żołnierska, znana montażystka filmów dokumentalnych, fabularnych i seriali telewizyjnych, wieloletnia członkini Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Urodziła się w Warszawie i całe swe zawodowe życie związała ze stołecznymi ośrodkami produkcji filmowej – Wytwórnią Filmów Dokumentalnych oraz Centralną Wytwórnią Programów i Filmów Telewizyjnych „Poltel”, choć z wykształcenia jest… polonistką, absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego.

Zawodu montażystki uczyła się od wybitnych przedstawicielek tej profesji – Haliny Prugar-Ketling, współpracując przy montażu „Agenta nr 1” (1971) Zbigniewa Kuźmińskiego, oraz – nade wszystko – od Jadwigi Zajiček, asystując przy pracy m.in. nad „Barwami walki” (1964) i „Mocnym uderzeniem” (1966) Jerzego Passendorfera, „Dancingiem w kwaterze Hitlera” (1968) Jana Batorego, telewizyjnym tryptykiem „Perły i dukaty” (1965) Józefa Hena, dokumentalnym „Sopotem 67” (1967) Grzegorza Lasoty.

Jako samodzielna montażystka zadebiutowała w 1970 roku dwoma dokumentami – „Próbą” Bohdana Kosińskiego oraz „Fabryką” Krzysztof Kieślowskiego. Współpracowała także przy powstawaniu głośnego filmu Kosińskiego „Na torach” (1971), uhonorowanego Złotym Lajkonikiem na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie (1971). Później związała się z produkcją telewizyjną, montując m.in. popularny serial Zbigniewa Chmielewskiego „Dyrektorzy” (1975), a także – uhonorowany festiwalowymi nagrodami w Monte Carlo, Gdańsku i Koszalinie – „Dom moich synów” (1975) Gerarda Zalewskiego.

Jej dziełem są również trzy pierwsze odcinki zabawnego cyklu Janusza Zaorskiego „Zezem” (1976), dziesięć odcinków serialu Zbigniewa Chmielewskiego „Blisko, coraz bliżej” (1982-1983), cztery odcinki „Crimen” (1988) Laco Adamika oraz montaż znakomitego filmu telewizyjnego Stefana Szlachtycza „Tragarz puchu” (1983), a także debiutu fabularnego Mariusza Trelińskiego „Zad wielkiego wieloryba” (1987). Leszczyńska montowała także przejmującą opowieść rozgrywającą się w świecie młodych narkomanów – „…jestem przeciw” (1985) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego oraz pełnometrażowy debiut reżyserski Bogusława Lindy „Seszele” (1990).