Chantal Akerman

Przyszła na świat w Brukseli, w rodzinie żydowskich emigrantów z Polski, której większość członków zginęła w Auschwitz, co miało w dużym stopniu ukształtować jej późniejszą twórczość, oscylującą wokół tematu pamięci, traumy i przeszłości. Już we wczesnej młodości marzyła o tym, aby zająć się reżyserią. Fundamentalny wpływ miała na nią fascynacja dokonaniami Jean-Luca Godarda - gdy miała piętnaście lat obejrzała jego "Szalonego Piotrusia" i wkrótce potem postanowiła, że sama też stanie kiedyś za kamerą. Stało się to trzy lata później - w 1968 roku zadebiutowała krótkometrażowym, w pełni przez nią sfinansowanym filmie - "Wylatuj w powietrze, miasto moje". W obrazie tym, zrealizowanym zaraz po rzuceniu rocznej edukacji w szkole filmowej, zaznaczyła się indywidualność autorki, która miała powracać w całej jej awangardowej twórczości. Po tym jak film został dostrzeżony i doceniony na kilku festiwalach, m.in. w Oberhausen, Akerman postanowiła poświęcić się reżyserii. Swój pełnometrażowy debiut, "Hotel Monterey", zrealizowała cztery lata później w Stanach Zjednoczonych, gdzie po nawiązaniu współpracy z artystami nowojorskiego undergroundu zaczęła aktywnie działać, wykładając później m.in. na Harvardzie. Większość jej produkcji ma charakter eksperymentu, często o wymowie feministycznej - tylko nieliczne, m.in. "Kanapa w Nowym Jorku" (1996) i "Uwięziona" (2000) na podstawie Prousta - są zbliżone do kina fabularnego. Do jej najgłośniejszych dzieł należą" "Jeanne Delman" (1975), "Spotkania Anny" (1978) oraz "Amerykańskie historie" (1989).