Jean Cocteau

Francuski scenarzysta i reżyser filmowy, także poeta, prozaik, dramaturg, malarz, rzeźbiarz, scenograf, choreograf. Tworzył kino awangardowe szukające inspiracji w surrealizmie, a także w dadaizmie, kubizmie i futuryzmie.

Urodził się 5 lipca 1889 roku w Maisons-Laffitte – zmarł 11 października 1963 w Milly-la-Forêt. Od dziecięcych lat interesował się sztuką, literaturą i muzyką. Jako poeta zadebiutował w 1909 roku tomikiem „Lampa Alladyna”, jako prozaik w 1923 – powieścią „Tomasz fantasta”. Wielkim skandalem okazała się jego – opublikowana w 1930 roku – książka „Opium – dziennik z kuracji odwykowej”. W tym samym roku zadebiutował filmem „Krew poety” („Le sang d'un poète”), stanowiącym pierwsza część – realizowanej przez większość życia – tzw. trylogii orfickiej; pozostałe jej części to: „Orfeusz” („Orphée”, 1950) i „Testament Orfeusza” („Le testament d'Orphée”, 1960). Swój debiutancki – utrzymany w surrealistycznej poetyce – film sam artysta nazwał „schodzeniem w głąb samego siebie drogą przypominającą senne marzenie bez snu".

W latach trzydziestych poznał Jeana Marais, który od tej pory stał się jego ulubionym aktorem, odtwórcą głównych ról w kolejnych filmach: „Pięknej i bestii” („La Belle et la bête”, 1946), poetyckiej opwieści o miłości potwora do ślicznej dziewczyny, zainspirowanej znaną baśnią Jeanne-Marie Le Prince de Beaumont, a także w „Dwugłowym orle” („L'Aigle à deux têtes”, 1948), „Strasznych rodzicach” („Les Parents terribles”, 1948) oraz drugiej części trylogii orfickiej. Zmarł nagle w 1963 roku na zawał serca, którego dostał na wieść o śmierci Edith Piaf, swej wielkiej przyjaciółki.

Był twórcą wszechstronnie utalentowanym, niekonwencjonalnym i awangardowym, znacznie wyprzedzającym swój czas. „Mądrość polega na tym, aby nie być szalonym, jeśli tylko usprawiedliwiają to okoliczności” – powiedział w jednym z wywiadów. François Truffaut, jeden z czołowych twórców francuskiej Nowej Fali, uważał go za prekursora tego niezwykle ważnego w dziejach światowego kina nurtu.