Stracony weekend

W nowojorskim mieszkaniu niespełniony pisarz i nałogowy alkoholik Don Birnam zwleka z przygotowaniami do weekendowej wycieczki, na którą ma wybrać się z bratem i narzeczoną. Tych dwoje udaje się na koncert, przy czym brat przed wyjściem odkrywa schowaną za oknem butelkę whisky i wylewa jej zawartość. Don zostaje sam. Kupuje dwie butelki trunku. Jedną wypija, drugą chowa w kloszu lampy. Nazajutrz opowiada w barze swoją jeszcze nieukończoną powieść o narzeczonej, która walczy o wyleczenie go z nałogu. Don, aby zdobyć pieniądze na wódkę, kradnie w kawiarni damską torebkę. Zdemaskowany i wyrzucony z lokalu, wraca do mieszkania i wypija zawartość butelki schowanej w lampie. Postanawia zastawić maszynę do pisania, ale lombardy są zamknięte. Kilka dolarów wyłudza od znajomej z baru. Po opuszczeniu jej mieszkania spada ze schodów. Przytomność odzyskuje na szpitalnym oddziale dla alkoholików. Ucieka do domu, zdobywając po drodze wódkę. Podczas pijackiej nocy wpada w delirium. Następnego ranka znajduje go narzeczona. Don wynosi po kryjomu jej futro i wymienia na zastawiony kiedyś rewolwer. Dziewczyna nie dopuszcza do samobójstwa Dona. Prosi go, by spróbował wrócić do normalnego życia.

Wstrząsające studium alkoholizmu osnute na autobiograficznej powieści Charlesa Reginalda Jacksona. Reżyser Billy Wilder nakręcił film odważny jak na możliwości Hollywoodu w latach 40. XX w. Zmuszony był jednak wyeliminować
z ekranu – obecny w książce – wątek homoseksualny.

„Stracony weekend” budzi podziw dla pomysłowości, z jaką Wilder i autor zdjęć John Seitz zobrazowali alkoholizm. Typowa panorama Nowego Jorku kończy się zbliżeniem butelki whisky wiszącej za oknem mieszkania Dona. Włączenie lampy ujawnia cień schowanej w niej drugiej butelki. Liczne ślady kieliszków na ladzie barowej mówią,
ile kolejek zamówił bohater. Wielkie wrażenie wywiera scena delirium: urojona w głowie zalanego Dona walka nietoperza z myszą.

„Stracony weekend” to przykład realizmu w powojennym kinie amerykańskim. Niektóre sceny kręcono ukrytą kamerą na prawdziwych nowojorskich „szlakach alkoholików”, gdzie nikt nie zwracał uwagi na idącego chwiejnym krokiem Raya Millanda (Don), bo takie widoki były tam chlebem powszednim.

Cztery Oscary z roku 1946 dla „Straconego weekendu” jako najlepszego filmu, za reżyserię, scenariusz oraz
dla Millanda – najlepszego aktora w roli pierwszoplanowej – potwierdziły wysoką klasę dzieła twórcy „Pół żartem,
pół serio”.