Kochankowie

Jeanne ma trzydzieści lat. Wiedzie luksusowe, choć nieco monotonne, a przez to nudne życie. Razem z mężem i córeczką mieszka w okazałej posiadłości wiejskiej nieopodal Dijon. Dla urozmaicenia codziennej monotonii często odwiedza Maggy, swą miejską przyjaciółkę, albo spotyka się z Raulem, kochankiem, którego ma od niedawna. Zbliża się weekend. Jeanne zaprasza do swej posiadłości Maggy oraz Raula. Wracając z miasta, zmuszona jest skorzystać z pomocy przypadkowo spotkanego mężczyzny. Bernard, którego wiedza i niekonwencjonalne poglądy imponują Jeanne, odwozi ją – nieco spóźnioną – do domu. W zamian za przysługę zostaje przez jej męża zaproszony na kolację. Podczas przyjęcia Jeanne dostrzega, jak beznadziejni, małostkowi i ograniczeni są jej najbliżsi – mąż, przyjaciółka, kochanek. Tak naprawdę tylko Bernard budzi jej zaciekawienie. Kiedy wszyscy pójdą spać zmęczeni trudami przyjęcia, niespodziewanie spędzi z nim pełną namiętności noc, a rankiem w jego towarzystwie opuści rodzinny dom...

Scenariusz „Kochanków” Louisa Malle'a został zainspirowany XVIII-wiecznym libertyńskim opowiadaniem Dominique-Vivant Denona „Point de lendemain”. Reżyser ten często poświęcał swe filmy uczuciom, czego najlepszymi przykładami są „Pretty Baby” (1978) czy późniejsza „Skaza” (1992). Czynił to w sposób niekonwencjonalny, jego opowieści mają charakter antymieszczański, prowokacyjny, atakują powszechnie obowiązujące obyczajowe stereotypy. Nie inaczej jest i w wypadku „Kochanków”, których bohaterka pozostawia dobrze prosperujący – przynajmniej pozornie – mieszczański dom, męża i córeczkę, by niespodziewanie rzucić się w wir nagłego uczucia. Fantastyczna jest tu w roli zbuntowanej małżonki Jeanne Moreau, muza francuskich nowofalowców, pamiętna bohaterka jego „Windy na szafot” (1958) i „Viva Marii!” (1965), a także „Julesa i Jima” (1962) oraz „Panny młodej w żałobie” (1968) François Truffaut, który „Kochanków” nazwał „pierwszą nocą miłosną na ekranie”. Srebrny Lew weneckiego festiwalu (1958).