Główna ulica

Hiszpańska prowincja lat pięćdziesiątych, typowe miasteczko ze swą główną ulicą, na której toczy się niemal całe jego życie. Biją kościelne dzwony, spacerują klerycy, mężczyźni wodzą wzrokiem za przechodzącymi kobietami, a znudzona młodzież struga sobie nieraz dość okrutne żarty, na przykład wysyła trumnę do chorego na grypę mężczyzny. Główną bohaterką opowieści jest trzydziestopięcioletnia Isabel Castro, kobieta skromna, subtelna, lecz samotna. Pada ona ofiarą idiotycznego żartu zblazowanych, przerośniętych młodzieńców. Oto Juan, jeden z miejscowych wałkoni, zaczyna nagle i niespodziewanie nadskakiwać Isabel oraz wyrażać szczególne nią zainteresowanie. To – oczywiście – rozpali w niej uczucia, wszak tak długo czekała na prawdziwą miłość, i wydaje się, że wreszcie przyszła... Kiedy kobieta zaufa Juanowi i obdarzy go bezinteresownym, wielkim uczuciem, pozna bolesną prawdę, okaże się, że ogromnie z niej zakpiono, po prostu – dla chwilowej rozrywki – zabawiono się jej kosztem.

„Główna ulica” została zainspirowana teatralną farsą Carlosa Arnichesa y Barrery z 1916 roku. W trakcie realizacji filmu reżyser został aresztowany, zarzucono mu popieranie studenckich zamieszek w Madrycie, które zupełnie nieświadomie zapowiedział w swoim poprzednim filmie „Śmierć rowerzysty” (1954). Fakt ten odbił się szerokim echem w Europie, zaprotestowali m.in. Picasso, Cocteau, Sartre, Resnais, Clair. Bardema wypuszczono, ale znalazł się na cenzurowanym, nie zgodzono się wysłać jego filmu na żaden z zagranicznych festiwali. Taśma została jednak przemycona do Wenecji i wyświetlona we francuskim pawilonie („Główna ulica” była koprodukcją z kinematografią francuską), co więcej, krytyka uhonorowała ją nagrodą za „doskonałość techniczną i głębię moralną”. Ta neorealistyczna w formie, krytyczna wobec hiszpańskiej rzeczywistości – i dominującej w niej prowincjonalnej mentalności – opowieść stała się zwiastunem odnowy hiszpańskiej kinematografii, która nastąpi dopiero za dwie dekady.