Moby Dick

Wysłuchawszy kazania o niebezpieczeństwach czyhających na ludzką duszę na morzu Ishmael zaciąga się na wielorybniczy szkuner „Pequod”, którym dowodzi jednonogi kapitan Ahab. Na pełnym morzu okazuje się, że nie jest to rutynowy rejs, ale poszukiwania białego wieloryba – ogromnego Moby Dicka. Początkowo marynarze uważają pomysł za szalony, próbują odwieść kapitana od zamiaru polowania na olbrzyma, ale kiedy wieloryb pokazał się na horyzoncie, ogarnia ich szaleństwo podobne do tego, jakie stało się udziałem kapitana. Spuszczają łodzie i strzelają do olbrzyma, ale Moby Dick nie reaguje na tkwiące w jego ciele harpuny, zanurza się w morzu, topiąc polujących na niego marynarzy. Podobny los spotyka Ahaba, który dosiada wieloryba, zanim Moby Dick jeszcze raz zszedł pod wodę. Wypływa ponownie, by uderzeniem ogona zniszczyć statek. Z całej załogi jedynie Ishmael ocala życie.

Kręcąc trzecią ekranizację powieści Hermana Melville’a, John Huston zmierzył się – jak sam stwierdził - z najtrudniejszym filmem w swoim życiu. „Moby Dick” okazał się jednym z najbardziej sugestywnych filmów swej epoki, zachowując z jednej strony dynamiczną fabułę, z drugiej zaś filozoficzną warstwę przesłania powieści. Zwraca uwagę dążenie do realizmu – wykorzystanie stuletniego żaglowca jako szkunera Ahaba czy też zbudowanie z gumy i stali 25-metrowego szkieletu białego wieloryba. Osiągnięciem technicznym okazały się sceny morskie, które uczyniły z filmu Hustona jedno z największych dzieł kina marynistycznego. Reżyser i jego operator Oswald Morris zastosowali też nowatorski proces barwny: na trójkolorowy negatyw Technicoloru nałożyli niskokontrastowy monochromatyczny negatyw czarno-biały. W ten sposób zdjęcia zyskały złotoczerwoną tonację starego dagerotypu, poetycko stylizującą obraz.