Rzymskie wakacje

Do Rzymu z oficjalną wizytą przybywa z bliżej nieokreślonego kraju młoda i pełna wdzięku księżniczka Anna. Znudzona obowiązkami reprezentacyjnymi, wymyka się w nocy do miasta. Nazajutrz zwiedza je incognito w towarzystwie przypadkowo poznanego amerykańskiego dziennikarza Joego Bradleya i fotoreportera Irvinga Radovicha. Tylko oni wiedzą, kim jest ich nowa znajoma. Liczą na duży zarobek za ekskluzywny wywiad z księżniczką, podczas gdy ona spełnia swoje marzenie o życiu jak zwykła osoba.
Anna i Joe zakochują się w sobie. Jednak księżniczka, poszukiwana przez swą świtę, świadoma obywatelskich powinności, wraca do swojej rzymskiej rezydencji. Na pożegnalnej konferencji prasowej rozpoznaje Joego i Irvinga. Dla obu lojalność wobec Anny stała się ważniejsza od pieniędzy – nie opublikują wywiadu i zdjęć. Anna daje do zrozumienia Joemu, że nigdy go nie zapomni.

Jedna z najsłynniejszych komedii romantycznych. „Rzymskie wakacje” zdobyły w 1954 r. Oscary za scenariusz Daltona Trumbo (który figurował wtedy na „czarnej liście” senatora McCarthy’ego, więc w czołówce filmu – aż do 1992 r.! – widniało nazwisko innego autora), kostiumy w filmie czarno-białym oraz dla najlepszej aktorki w roli głównej – Audrey Hepburn (Anna).
O sukcesie „Rzymskich wakacji” przesądził urokliwy występ przedtem prawie nieznanej Hepburn, przewyższający grę samego Gregory’ego Pecka (Joe). Przyczyniła się zaś do sukcesu wytrawna reżyseria trzykrotnego laureata Oscara w tej kategorii („Pani Miniver”, „Najlepsze lata naszego życia”, „Ben Hur” z 1959 r.) – Williama Wylera, doborowa obsada ról drugoplanowych oraz realizacja scen plenerowych w autentycznej (tu: rzymskiej) scenerii,
co wówczas było rzadkością.