Konwój

Zaczyna się dość niewinnie. „Brudny” Lyle z policyjnej drogówki, używając CB-radia, podpuszcza kierowców wielkich 18-kołowych ciężarówek do tego, by trochę poszaleli na drodze. Wskutek czego może zatrzymać ich na punkcie kontrolnym i grożąc poważniejszymi reperkusjami, skasować łapówkę. Poszkodowani, w ramach rewanżu, z przydrożnego baru będącego miejscem spotkań truckerów zaczynają przez radiostację dość niewybrednie żartować ze zdeprawowanego stróża prawa. Gdy ten zajeżdża na miejsce, dochodzi do konfrontacji, która kończy się potężną bijatyką z udziałem kierowców i miejscowych policjantów. Jedynym wyjściem z tej sytuacji dla grupy mężczyzn jest próba przekroczenia granicy stanu i wjazd do Nowego Meksyku. Na czele tworzącego się konwoju ciężarówek jedzie Martin, bardziej znany pod swoim drogowym pseudonimem „Gumowy Kaczor”, a u jego boku poznana niedawno w barze Melissa. Po kolejnych incydentach ze stróżami prawa i Lylem w roli głównej sprawa staje się coraz poważniejsza, a powiększający się z każdym kilometrem konwój interesuje już nie tylko policję federalną, ale i pewnego miejscowego polityka.

Jeden z ostatnich filmów Sama Peckinpaha, a z pewnością ostatni tak dobry, to ciekawy punkt wyjścia do refleksji nad Ameryką w ogóle. W „Konwoju” reżyser obraca się bowiem wokół uniwersum tak dobrze charakteryzującym jego ojczyznę. Przedstawiając akcję przez pryzmat mitologii drogi i posiłkując się bezkresnymi krajobrazami Arizony oraz Teksasu, rozprawia o poszukiwaniu wolności, dążeniu do niezależności, ale także problemach związanych z rasizmem, prawie stanowym czy uzurpatorskich politycznych manifestacjach. Nie można oprzeć się wrażeniu, że fabuła filmu, choć kostium nieco inny, nawiązuje do jego wcześniejszych westernowych produkcji. Także tutaj zaakcentowany punkt zapalny ma swoje dalsze, poważne konsekwencje, wokół których rozgrywa się cała akcja „Konwoju”. Jak każdy film Peckinpaha, tak i ten odznacza się formalną maestrią, której efekt potęgują robiące wrażenie wielkie 18-kołowe ciężarówki i liczne kaskaderskie popisy. I pomyśleć, że inspiracją dla tego znakomitego filmu była skromna piosenka country Chipa Davisa i Billa Friesa.