Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
Sam Peckinpah
URODZONY: 21 luty 1925, Fresno
ZMARŁ: 28 grudzień 1984 w wieku 59 lat, Inglewood (USA)
Filmografia
PION REŻYSERSKI (10)
1978
Konwój
Reżyser
1974
Dajcie mi głowę Alfreda Garcii
Reżyser
1973
Pat Garrett i Billy Kid
Reżyser
1972
Ucieczka gangstera
Reżyser
1972
Junior Bonner
Reżyser
1971
Nędzne psy
Reżyser
1970
Ballada o Cable'u Hogue'u
Reżyser
1969
Dzika Banda
Reżyser
1964
Major Dundee
Reżyser
1962
Strzały o zmierzchu
Reżyser
SCENARIUSZ (6)
2011
Nędzne psy
Na podstawie
1974
Dajcie mi głowę Alfreda Garcii
Scenariusz
1971
Nędzne psy
Scenariusz
1969
Dzika Banda
Scenariusz
1964
Major Dundee
Scenariusz
1962
Strzały o zmierzchu
Scenariusz
AKTOR (4)
1978
Konwój
Szef ekipy telewizyjnej (nie występuje w napi
1973
Pat Garrett i Billy Kid
Will (nie występuje w napisach)
1955
An Annapolis Story
Pilot (nie występuje w napisach)
1955
Inwazja porywaczy ciał
Charlie, mierniczy
PRODUKCJA (1)
1970
Ballada o Cable'u Hogue'u
Producent
Opis
Amerykański reżyser, scenarzysta i producent. Po służbie wojskowej w US Marine Corps i studiach dramatycznych związał się z kinematografią w 1954, uczestnicząc w pracach scenopisarskich, między innymi przy serialu „Strzały w Dodge City” (1955). Jako reżyser zadebiutował westernem „Niebezpieczni kompani” (1961), by już drugim filmem, „Strzały o zmierzchu” (1962) zbudować swoją reputację filmowca świetnie czującego nie tylko western, ale i w ogóle kino akcji. Po premierze kolejnego westernu, „Major Dundee” (1965) stało się jasne, że Peckinpah będzie rozszerzać granice gatunku, wzbogacając go o elementy dotąd zastrzeżone przez Kodeks Haysa (uchylony ostatecznie w 1968). Wkrótce Peckinpah zyskał przydomek „poety przemocy”, reformując nie tylko western („Dzika banda” 1969, dwie nominacje do Oscara, w tym za scenariusz, „Pat Garrett i Billy Kid” 1973), ale i kino akcji („Nędzne psy” 1971, „Ucieczka gangstera” 1972, „Żelazny krzyż” 1977). Te reformatorskie zabiegi ograniczają się nie tylko do wzmocnienia fabuł niespotykaną wcześniej dawką przemocy, ale i na przeciwstawieniu się gatunkowym konwencjom, co z jednej strony dały Peckinpahowi przydomek „poety przemocy”., z drugiej zaś zarzuty o gloryfikowanie zła i nihilizmu. Artystyczne decyzje reżysera, entuzjastycznie witane przez widownię, nie zawsze zyskiwały aprobatę producentów, przywiązanych do tradycyjnych rozwiązań wymuszanych przez Kodeks Haysa.
Konrad J. Zarębski
opis redakcji
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024