Lubię nietoperze

Piękna Izabella mieszka sama i wyraźnie unika mężczyzn. Na próżno przystojny i dobrze sytuowany Marceli zabiega o jej względy. Nie wie, że ukochana jest wampirem. Wracającą do domu Izabellę zaczepia nieznajomy. Dziewczyna wpija mu się w szyję i wysysa krew. Izabella maluje na porcelanie. Przynosi do sklepu ciotki serwis w makabryczny wzór z nietoperzy. Kupuje go psychiatra Rudolf Jung. Jest zaintrygowany oryginalną pracą nieznajomej plastyczki. Tymczasem Iza nie zaprzestaje swojej wampirzej działalności. Udając prostytutkę pozbawia życia przypadkowego klienta. Później wśród miłosnych igraszek zabija także Marcelego. Jest przerażona własnymi czynami. Dowiaduje się, że Rudolf kupił serwis i udaje się do jego kliniki. Wszelkie metody leczenia okazują się nieskuteczne. Iza podczas kuracji morduje szpitalnego ogrodnika. Rudolf jest jedynym mężczyzną, który naprawdę podoba się Izabelli. Zostają kochankami. Dopiero miłość Junga pozwała bohaterce stać się normalną kobietą. Po upojnej nocy z Rudolfem wampiryzm Izy mija bez śladu. Psychiatra żeni się ze swoją pacjentką.
Niestety po latach okazuje się, że cechy wampira odziedziczyła po Izie jej mała córeczka.
Debiut kinowy Grzegorza Warchoła. Trawestacja klasycznych wątków opowieści grozy.