Mroczny przedmiot pożądania

Zamożny Francuz w średnim wieku, Mathieu, wsiada do pociągu relacji Sewilla-Paryż. Kiedy na peronie pojawia się Conchita, mężczyzna wylewa jej na głowę wiadro wody, a następnie wyjaśnia współpasażerom przyczyny swego zachowania . Opowieść zaczyna się w jednym z nocnych klubów Sewilli, gdzie Conchita występowała nago, a koncentruje się na sadomasochistycznych relacjach między kobietą i mężczyzną: im bardziej on jej pragnie, tym bardziej ona go unika. Kiedy, na przykład, Mathieu kupuje jej dom, Conchita odmawia wpuszczenia go do środka, po czym na oczach zdumionego mężczyzny odbywa akt miłosny z innym kochankiem. W pewnym momencie w drzwiach przedziału pojawia się Conchita i wylewa kubeł wody na Mathieu. Dochodzi do pogodzenia, ale nie na długo. Zajadłość, z jaką będą się kłócić, stanie się ostatecznie przyczyną ich śmierci.

Trzydziesty i zarazem ostatni film Luisa Buñuela jest ekranizacją wielokrotnie wcześniej przenoszonej na ekran („Diabeł jest kobietą” Josepha von Sternberga z Marleną Dietrich) powieści Pierre’a Louysa „Kobieta i pajac”. Reżyser z właściwym sobie temperamentem nasycił obraz toksycznego związku dojrzałego mężczyzny z młodszą od siebie partnerką elementami satyry uderzającej w burżuazyjne społeczeństwo, będące na skraju moralnego upadku i niepotrafiące przeciwstawić się politycznym niepokojom. Wyrazem przewrotnego dowcipu twórcy „Mrocznego przedmiotu pożądania”, świetnie tłumaczącego jego surrealistyczne korzenie, jest powierzenie roli Conchity dwóm aktorkom, Carole Bouquet i Angeli Molinie, którym głosu użyczyła trzecia wykonawczyni. Co ciekawe, również występujący w roli Mathieyu Fernando Rey jest dubbingowany przez Michela Piccoli. Film był nominowany do Oscara w dwóch kategoriach – za scenariusz i jako najlepszy film nieanglojęzyczny.