Volver

Raimunda ma poważny problem. Jej córka zamordowała ojca, bo się upił i próbował do niej dobierać. Także Sole, siostra Raimundy, ma kłopoty. Właśnie zmarła ciotka Paula, której sama musi towarzyszyć w ostatniej drodze, bo siostra jest zajęta zacieraniem śladów po zbrodni. Poza tym Sole została wytrącona z równowagi, słysząc w czasie uroczystości pogrzebowych, że jej matka, która wraz z ojcem dawno temu zginęła w pożarze, powróciła zza grobu. Nie daje wiary tym informacjom, ale w bagażniku swego samochodu odkrywa... ducha matki. Nie ma wyjścia, musi się nim zająć. Zatrudnia więc ducha w swym zakładzie fryzjerskim, informując klientki, że przygarnęła rosyjską emigrantkę. Sole nie ma odwagi, by powiedzieć siostrze o nowej sytuacji, z kolei Raimunda zataja przed nią los swego męża. Duch matki jednak stanowczo domaga się kontaktu z młodszą córką. To właśnie potrzeba spotkania z nią i ujawnienia pewnej tajemnicy, którą Raimunda skrywa od dzieciństwa, przywiodła ją z zaświatów na ziemię.

„«Volver» nie jest komedią surrealistyczną, choć może czasem sprawiać takie wrażenie. Żywi i zmarli współistnieją tu razem bez większych problemów, co staje się zarzewiem przezabawnych scen, lecz także chwil głębokiego wzruszenia. To film o kulturze śmierci w moim rodzinnym regionie, La Manchy. Życie tamtejszych ludzi cechuje zaskakująca prostota. Zmarli pozostają ważną częścią ich życia. Ta obecność w połączeniu z bogactwem i ciepłem wiejskich zwyczajów sprawia, że ich bliscy tak naprawdę nigdy nie umierają. «Volver» burzy wszelkie stereotypy mrocznej Hiszpanii i ukazuje, jak bardzo ten kraj jest zróżnicowany. Świat tu pokazany to Hiszpania jasna, spontaniczna, radosna, nieustraszona, piękna i solidarna” – tak Almodóvar mówi o filmie (po hiszpańsku „volver” znaczy wrócić), który przyniósł mu na festiwalu canneńskim (2006) nagrodę za scenariusz, a pięciu jego aktorkom – Blance Portillo, Chus Lampreave, Penelopie Cruz, Loli Dueñas, Carmen Maurze i Yohanie Cobo – Złotą Palmę za kreacje.