Szczur w koronie

Film przedstawia kilkumiesięczną przyjaźń reżysera (który wprawdzie ani razu nie pojawia się na ekranie, ale bohaterowie stale zwracają się do stojącego za kamerą „pana Jacka”) z 32-letnim Michałem Maludą, mieszkańcem Zgierza, dotkniętym ciężką chorobą alkoholową. Michał jest człowiekiem samotnym, nie może przeboleć śmierci babci, nie utrzymuje kontaktu z matką, nie wie nawet kto jest jego ojcem. Kiedy zgłasza się do szpitala, na pytanie, kto jest dla niego najbliższą osobą, odpowiada „- Pan Jacek”. Pomagają mu też Staszek i Jerzy, starsi koledzy z klubu Anonimowych Alkoholików. Ale jest za późno; Michałowi nie da się już pomóc. Po zgłoszeniach do szpitala na kolejne leczenie odwykowe, Michał wraca do mieszkania (ogołoconego już nawet z kontaktów: wszystko sprzedał na alkohol) i wpada w następny pijacki ciąg. Toteż drugim bohaterem filmu jest tytułowy „szczur w koronie”: wizja deliryczna, ucieleśnienie pijackiej śmierci. Film okazuje się w końcu opowieścią o drodze ku takiej śmierci, przed którą nie udaje się bohatera ustrzec. Grand Prix łódzkiego Festiwalu Mediów „Człowiek w Zagrożeniu”, Nagroda Festiwalu w Łagowie „dla najlepszego niefabularnego filmu polskiego”.